Epilog

To już jest koniec tego opowiadania. Mam nadzieję, że wam się podobało. Wkrótce zacznie się ukazywać nowe. A teraz życzę miłego czytania. I Wesołych Świąt.

Kobieta, która mnie skuła, prowadziła mnie teraz przez mroczne korytarze samolotu. W końcu otworzyła jakieś drzwi. Moim oczom ukazał się przeciętnej wielkości pokój. Jego ściany były wyłożone czarnymi, sześciokątnymi płytkami. Na środku pomieszczenia stał nie duży stół i dwa krzesła, naprzeciw siebie. Od razu rozpoznałam pokój przesłuchań.

Agentka wprowadziła mnie do środka i przykuła do jednego z krzeseł. Mogłabym ją przed tym powstrzymać i spróbować uciec, pewnie nawet by mi się to udało, ale zważywszy na moją obecną sytuację i mając w pamięci słowa Bartona, postanowiłam zachować spokój.

- Zostaniesz tu, póki dyrektor nie zdecyduje co dalej.  – oznajmiła oschłym głosem agentka. – Nie próbuj żadnych sztuczek.

Wyszła. Zostałam sam w tym jasno oświetlonym pokoju. Zastanawiałam się co dalej? Co jeśli Barton się mylił i jego szef wcale nie zaproponuje mi posady w agencji? Czy po prostu mnie zabiją, a może zamkną w jakimś tajnym więzieniu? Nie miałam w zwyczaju rozczulać się nad sobą, więc szybko ucięłam te myśli.

Nie wiem jak długo tam siedziałam. W końcu drzwi znów się otworzyły. Do pomieszczenia wszedł wysoki, ciemnoskóry mężczyzna. Miał na sobie długi, skórzany płaszcz i przepaskę na oku.

„Fury” przemknęło mi przez myśl.

Mężczyzna usiadł na krześle naprzeciwko mnie.

- W końcu się spotykamy. – powiedział.

Milczałam. Wolałam poczekać na rozwój sytuacji.

- Wolisz się nie odzywać? – zapytał, wstając. – Jak chcesz. W takim razie ja będę mówił. – Zaczął chodzić po pomieszczeniu. – Nie raz już atakowałaś moją agencję. Zabiłaś wielu moich agentów. Byłaś całkowicie nieuchwytna. Dlatego nie mogę zrozumieć, jak to się stało, że teraz jesteś tu: skuta i całkowicie bezbronna? – urwał, czekając na moją odpowiedź, gdy jej nie uzyskał, kontynuował. – Jak agentowi Bartonowi udało się namówić cię do opuszczenia Rosji, a tym bardziej do braku oporu przy aresztowaniu?

Fury jeszcze dłuższą chwilę zadawał mi pytania typu: „jak?” i „dlaczego?”. Jego zachowanie mnie dziwiło, z tego co mówił Clint, ta rozmowa miała należeć do nieprzyjemnych, ale na razie było całkiem znośnie.

Po kolejnych, pozostawionych bez odpowiedzi, pytaniach, dyrektor S.H.I.E.L.D. zatrzymał się przede mną i uderzył pięścią w stół.

- Nadal będziesz milczeć?! – stracił nad sobą panowanie, albo chciał żebym tak myślała.

Nawet nie drgnęłam. Spokojnie na niego patrzyłam. W tym momencie do mnie podszedł. Nie wiedziałam co zamierza, ale nie miałam zamiaru okazać nawet cienia niepokoju. Mężczyzna rozkuł mi ręce. To mnie zaskoczyło. Roztarłam obolałe nadgarstki i spojrzałam na Fury’ego, który znów siedział na krześle.

- Masz coś co do mnie należy. – powiedział.

Dobrze wiedziałam co ma na myśli. Sięgnęłam do wewnętrznej kieszeni mojej kurtki i wyjęłam PenDrive. Położyłam go na stole, cały czas trzymając na nim palec. To było moje jedyne zabezpieczenie. Jedyne czego on mógł ode mnie chcieć.

- To jedyna kopia. – oznajmiłam.

- W takim razie mam dla ciebie propozycję – odparł, także wyjmując coś z wewnętrznej kieszeni. Były to dwa płaskie pudełka. Oba jednolicie czarne. – Oto ona. – powiedział, otwierając jeden z futerałów. Moim oczom ukazała się odznaka S.H.I.E.L.D. – A to warunek. – zanim zdążyłam otworzyć usta, otworzył drugie pudełko. W nim była prosta, czarna bransoletka. Po chwili rozpoznałam co to jest.

- Bransoletka z lokalizatorem? – zapytałam.

Fury skinął głową.

- Blokuje też wszystkie urządzenia komunikacyjne, oprócz tych należących do S.H.I.E.L.D. – oznajmił. – Gdy zakończysz okres próbny, zdejmiemy ją. Wybór należy do ciebie.

„Tak, a jeśli nie zdecyduję się na dołączenie do agencji, to mnie zamkniecie.” pomyślałam, ale bez słowa uniosłam rękę, puszczając PenDrive.

Dyrektor szybko zapiął na niej bransoletkę lokalizującą, jakby robił to niepierwszy raz, i podał mi odznakę, a przenośną pamięć schował do kieszeni.

- W trakcie okresu próbnego będziesz latała z transportem jako obstawa, a później zobaczymy. – powiedział.

I tak właśnie zaczęłam pracować dla S.H.I.E.L.D.

Nie wiem, czy dyrektor robił to celowo, czy nie, ale praktycznie zawsze, zwłaszcza na początku, współpracowałam z Bartonem. Zdobywaliśmy kolejne poziomy równocześnie i bardzo szybko. Aż do siódmego. Fury nie ufał nam na tyle, aby pozwolić na dostęp do najważniejszych informacji, dlatego pewnie nigdy nie zdobędziemy ósmego poziomu.

- Clint już rok tu leży, tylko dlatego, że znów ocalił mi życie. – Wdowa zakończyła swoją opowieść.

Razem z Pepper stały nad grobem Bartona. Tego dnia przypadała pierwsza rocznica jego śmierci. Kobiety spotkały się, gdy Potts przyszła na cmentarz, aby złożyć kwiaty na grobie. Natasha była tam od rana.

Początkowo milczały, jednak po jakimś czasie Natasha zaczęła opowiadać o swoim pierwszym spotkaniu z Clintem. Sama nie wiedziała dlaczego. W końcu nie była zbyt otwartą osobą, a mówienie o sobie w ogóle do niej nie pasowało. Jednak Pepper okazała się świetną słuchaczką.