Rozdział VIII

Witajcie. Na wstępie, przepraszam was za to opóźnienie. W zeszłym tygodniu nie zdążyłam nawet napisać rozdziału, a co dopiero przepisać go do komputera. Ledwo zdążyłam na dzisiaj. To się nazywa „lenistwo blisko-wakacyjne” ;D No, ale teraz już nie przedłużając, zapraszam do czytania :)

PS. Alphear F, czy u ciebie na blogu teraz już zawsze rozdziały będą co dwa tygodnie? Jeśli mogłabym cię o coś poprosić, to przysyłaj mi powiadomienia o nowych rozdziałach :) Będę wdzięczna. 

Zapraszam:

http://story-about-avengers.blogspot.com/

Thor nie mógł dłużej pozostać w wieży. Bezczynność dawała mu się we znaki. To, że nie wiedział, co się dzieje z Katriną doprowadzało go do szału. Opuścił AvengersTower i udał się do Central Parku.

Chodził niespokojnie wzdłuż alejek i co chwila sprawdzał swój komunikator. Chciał, żeby coś się wydarzyło, aby choć na chwilę oderwać się od dręczących go myśli.

Park powoli pustoszał, bo zbliżał się wieczór. Thor po raz setny tego dnia wyjął swój komunikator. Zero wezwań. Gromowładny ze złością cisnął urządzeniem o najbliższe drzewo, wokół posypały się elektroniczne odłamki.

Mężczyzna coś usłyszał.

- Kto tu jest?! – zagrzmiał.

- To tylko ja – odparła Sif, wychodząc zza jednego z drzew.

- Długo tu jesteś? – zapytał.

- Chwilę. – wojowniczka podeszła do niego. – Nie chciałam, żebyś był sam.

Thor się nie uśmiechnął. Spojrzał obojętnie na zniszczony komunikator i ruszył dalej. Sif szła za nim. Milczeli. Wojowniczka czuła, że nie powinna się teraz odzywać.

Gdy tylko Sokół i Kapitan weszli do jeta, J.A.R.V.I.S. podał im dokładne współrzędne budynku, który został zaatakowany. Nie był to jakiś przypadkowy bank, tylko Bank Rezerw Federalnych.

- Jak coś robić, to na całego. – podsumował Sam.

Steve tylko się uśmiechnął pod nosem.

- Możemy lecieć? – zwrócił się do przyjaciela, który siedział na miejscu pierwszego pilota.

- Jasne. – odparł Sokół i wystartowali.

Chwilę później byli już na Wall Street. Gdy wysiedli, główne wejście do banku zostało wysadzone. Drzwi uderzyły w skrzydło jeta, wyginając je.

Gdy kurz opadł, w wejściu pojawiły się dwie postaci.

- Co to jest? – Sokół szerzej otworzył oczy.

„To” chyba rzeczywiście było najlepszym określeniem, bo stworzenia, które wyszły z budynku nie przypominały ludzi. Choć stały na dwóch nogach, wyglądały bardziej jak wilki. Z tym, że wydawało się jakby były jakąś mgłą czy gęstym czarnym obłokiem, który przyjął konkretną formę. Wydawały się nie mieć ciała.

- Nie ważne czym są. – odezwał się Steve. – I tak musimy je powstrzymać.

Ledwo zdążył to powiedzieć, jedna z istot rzuciła się na niego. Zdecydowanie była materialna.

Druga wyrzuciła worek, który trzymała i ruszyła w stronę Sama. Ten jednak zdążył wzbić cię w powietrze i uniknął ataku.

Stworzenia atakowały bez ustanku. Walka przypominała oganianie się od wściekłych psów. Gdy Kapitan lub Sokół próbowali trafić stwory, te robiły tak szybkie uniki, że wyglądało to niemal jak teleportacja. Bohaterowie nie byli wstanie choćby ich dosięgnąć, nie mówiąc już o ich pokonaniu.

Jednej z kreatur udało się chwycić skrzydło Sokoła. Ten przeklął pod nosem i spadł na ziemię. Stwór rzucił się mu do gardła. Mężczyzna próbował go z siebie zrzucić, ale niewiele to dawało. Gdy myślał, że już po nim, dostrzegł jakąś niebiesko-biało-czerwoną smugę. Była to tarcza Kapitana. Stworzenie, które przygniatało Sama do ziemi, zrobiło unik, uwalniając mężczyznę.

- Dzięki, Kapitanie. – powiedział, wstając.

Steve się uśmiechnął, ale prawie natychmiast uśmiech zniknął z jego twarzy.

- Uważaj! – krzyknął i odepchnął Sokoła na bok.

Stwór, który chciał zaatakować Sama, uderzył w Kapitana. Mężczyzna upadł na ziemię. W ostatniej chwili zdążył się zasłonić tarczą. „Pazury” atakującej istoty trafiły na metal, wydając okropny, zgrzytliwy dźwięk. Gorszy nawet od skrobania paznokciami po tablicy.

Steve’owi udało się zrzucić z siebie kreaturę. Ta jednak nie dawała za wygraną. Znów go zaatakowała, rozdzierając rękaw jego kostiumu i pozostawiając głębokie rozcięcia na ramieniu. Kapitan syknął z bólu, zasłaniając się przed kolejnym ciosem.

Sokół walczył z drugim stworzeniem, które uniemożliwiało mu wzbicie się w powietrze. Gdy w końcu udało mu się uwolnić, chciał pomóc Steve’owi, ale ten rzucił tarczą w jedną z kreatur i krzyknął:

- Wezwij Starka! – złapał swoją tarczę, która odbiła się od ściany banku, po tym gdy stworzenie uniknęło jej ciosu.

Pepper opuściła laboratorium wkrótce po alarmie. Gdy się okazało, że nie będzie potrzebny, Tony wrócił do przerwanych badań. Nie mógł jednak długo cieszyć się spokojem, bo niecałe półgodziny po pierwszym, przyszło drugie wezwanie.

- Tony! – usłyszał przez głośniki głos Sokoła. – Przyleć tu. Szybko! – rozłączył się.

„Świetnie” pomyślał z ironią Stark, zakładając zbroję. „Mogłem się domyślić, że i tak będę potrzebny”.

Opuścił laboratorium.

Bruce był w salonie, który od niedawna spełniał też rolę kuchni, bo Tony uznał, że skoro i tak spędzają tam większość czasu, to przydałby się aneks kuchenny.

Banner chciał coś zjeść i zaraz miał wracać do laboratorium, do Tony’ego.

Właśnie chciał przywołać windę, gdy jej drzwi się otworzyły i ukazała się w nich Pepper.

- Cześć. – powitał kobietę. – Już wróciłaś?

- Chwilę temu. – odparła rudowłosa, wchodząc do salonu.

- Czyli jeszcze o niczym nie wiesz? – Bruce ruszył za nią w stronę aneksu.

- Wiem. – Odparła cicho Pepper. – Byłam przed chwilą u Tony’ego. – Włączyła elektryczny czajnik i sięgnęła po kubki – Chcesz herbaty?

- Chętnie. – odparł mężczyzna – Możesz zrobić jeszcze kawę dla Tony’ego? Zaniosę mu, jak pójdę na górę.

Rudowłosa wyjęła trzy kubki, do dwóch nasypała herbaty, ostatni ustawiła w ekspresie i włączyła urządzenie. Odwróciła się do mężczyzny, który stał obok.

- Powiedz mi Bruce - odezwała się po chwili. – Czy to już zawsze tak będzie wyglądać?

- To znaczy? – zdziwił się naukowiec.

- Jak nie inwazja z kosmosu, to atak nuklearny. – zaczęła wymieniać kobieta. – albo meteoryt, mordercze roboty, Loki… A teraz śmierć Jane. Czy nasze życie nigdy nie będzie normalne?

Bruce wiedział, że chodzi jej o nią i Tony’ego. Normalny związek z kimś takim? Banner nie sądził, aby to było możliwe, nawet gdyby Stark nie był superbohaterem.

- Pewnie nie. – odparł po chwili. – Zawsze jest coś za coś. Gdy chce się być bohaterem, trzeba poświęcić normalne życie. Czasami ma się wybór… - urwał - a czasami nie.

Pepper ze zrozumieniem pokiwała głową. W tym momencie rozległo się ciche pyknięcie oznaczające, że woda się zagotowała, jednak żadne z nich nie zwróciło na to uwagi.

- Tak wiem. – powiedziała kobieta. – A wiesz co w tym wszystkim jest najzabawniejsze? – spojrzała na naukowca. – Że ja nawet nie chciałabym, żeby z tego zrezygnował, póki nie przeradza się to w chorą obsesję. – przypomniała sobie wydarzenia sprzed trzech lat, te wszystkie zbroje… - Bo wiem, że on to lubi i jest to chyba jedyna rzecz, którą traktuje w miarę poważnie.

Zapadło milczenie.

- Nie martw się – odezwał się w końcu Bruce. – Wszystko się ułoży.

Pepper się uśmiechnęła i znów włączyła czajnik.

- Może ja najpierw zaniosę Tony’emu kawę? – powiedział mężczyzna – Jeśli nie będzie potrzebował pomocy, to przyjdę i wypijemy herbatę.

- Dobrze, idź. - odparła rudowłosa. – Tylko, proszę cię, namów go żeby dzisiaj trochę się zdrzemnął.

Banner skinął głową, zabrał kubek i ruszył na górę.

Gdy znalazł się na korytarzu najwyższego piętra, zobaczył Starka przy drzwiach laboratorium.

- Idziesz spać? – zapytał go doktor.

- Nie – odparł tamten – Wracam do pracowni.

- W takim razie, to może ci się przydać. – Bruce podał mu kawę.

Tony wziął kubek i otworzył drzwi do pracowni. Gdy Banner chciał iść za nim, geniusz się do niego odwrócił.

- Możesz iść spać. – powiedział.

- Jeszcze jest wcześnie. – odparł doktor. – Chętnie ci pomogę.

- Nie musisz. – Starak zdawał się być… zniecierpliwiony? - Jeśli będę potrzebował pomocy to cię zawołam.

- No dobrze – Bruce uznał, że dziwne zachowanie Starka to tylko objaw przemęczenia, odwrócił się i wrócił do windy.

Tymczasem Tony wszedł do pracowni.

„No, myślałem, że nie uda mi się go pozbyć” pomyślał.

Rozejrzał się po pomieszczeniu , jakby pierwszy raz tam był. A tak było.

Loki, aby wejść do wieży Avengers, musiał przyjąć postać jednego z nich (do celu jaki chciał osiągnąć, najlepszy wydawał się być Stark) i na razie w niej pozostać. Nie mógł pozwolić, żeby ktoś go odkrył.

Chciał się dostać do pracowni Iron Mana, aby móc go nakierować na przejście do Asgardu, dlatego upewnił się, że będzie tu pusto. Wysłał swoje Istoty Cienia, aby zwabić Avengers do miasta. Nie przewidział jednak, że ktoś zostanie w wieży. No cóż, najważniejsze, że udało mu się pozbyć Bannera i teraz był sam.

Bóg kłamstw dostrzegł jakiś notes leżący na biurku, wśród innych papierów. Podszedł tam i sięgnął po przedmiot. Gdy go otworzył, zobaczył zapiski i obliczenia. Kilka stron dalej był rysunek Yggdrasil, to upewniło Lokiego, że ten notes jest odpowiednim miejscem na pozostawienie wskazówki dla Starka.

Sięgnął po jakiś kawałek kartki i długopis. Zapisał współrzędne jednego z przejść. Był to dziwny sposób w jaki ludzie opisywali miejsca, używali do tego zbitku liczb i liter, każdy taki kod oznaczał coś innego. W Asgardzie go nie używali, ale kiedy Loki był ostatnio na Ziemi nauczył się nim posługiwać, bo był przydatny, prosty i całkiem zabawny. Największe budowle świata, czy ogromne wzgórza, zdegradowane do kilku liczb i liter. Chyba tylko śmiertelnicy mogli wpaść na taki pomysł.

Karteczkę ze współrzędnymi włożył między kartki notesu, tak aby lekko wystawała. Gdy skończył, odłożył książkę na miejsce i ruszył do wyjścia.

W prawdzie mógł przyczaić się gdzieś w wieży i zaatakować Avengers, ale uznał, że w pojedynkę nie uda mu się wiele zdziałać, a mogliby go pojmać.

Opuścił wieżę.

Tony szybko dotarł na miejsce. To co zobaczył nieźle go zaskoczyło. Wyglądało na to, że Kapitan i Sokół walczyli z… wilkołakami? Nie, to niemożliwe. Znowu jakieś dziwaczne stwory lub kosmici…

Iron Man wylądował na Wall Street.

- Co jest? – rzucił do Steve’a, strzelając do kreatury, która go zaatakowała.

- Sam widzisz – odparł Kapitan, osłaniając się tarczą. – Te stworzenia napadły na bank. Ale są piekielnie szybkie, nie można ich trafić.

- Zauważyłem. – odparł Stark, patrząc jak istoty bez trudu unikają kolejnych pocisków z repulsorów.

- Dobrze, że jesteś – odezwał się Sokół, przelatując tuż obok nich.

Wtedy jedna z kreatur rzuciła się na niego. Sam zrobił szybki zwrot i udało mu się uniknąć ciosu. Kreatura opadła z powrotem na ziemię i ruszyła w stronę Steve’a i Tony’ego. Oni w tej samej chwili zaatakowali, zmuszając stwora do zrobienia uniku.

Bohaterowie nie byli w stanie pokonać tych istot, były zbyt szybkie. Tony zaczął myśleć, że to jednak teleportacja.

Kreatury nie dawały za wygraną. Avengersi zaczęli podejrzewać, że tu wcale nie chodzi o kradzież. Stworzenia, już dawno mogłyby uciec, skoro są na tyle szybkie żeby unikać ładunków z repulsorów. Coś tu śmierdziało.

Jedna z istot rzuciła się na Steve’a. Ten zdążył się odwrócić i uderzyć ją tarczą. Gdy tylko metal jej dotknął, ta zniknęła. Sekundę później zniknęła i druga, która atakowała Sokoła.

- Co jest? – zdziwił się Tony.

- Nie wiem. – odparł Steve – Ale coś czuję, że już tu nie wrócą.

- W takim razie my wracajmy – rzucił Sokół lądując obok nich.

Chwilę później byli już w wieży.

- Idę do laboratorium. – powiedział Tony, gdy szli w stronę windy. – Mój pancerz zebrał trochę danych, gdy walczyliśmy z tymi stworzeniami. Przeanalizuje je i może znajdę jakiś sposób, aby pokonać te istoty, gdyby znów zaatakowały.

Stark zmienił kierunek. Ruszył w stronę szybszego wejścia do swojej pracowni.

- W takim razie, do zobaczenia później. – odezwał się Steve.

Razem z Sokołem weszli do windy.

Tony tymczasem był już w laboratorium.

Podszedł do komputera głównego. Wszystkie dane z pancerza automatycznie były przesyłane właśnie tam. Zanim zdążył je otworzyć, w oczy rzucił mu się dziennik Jane. Wystawała z niego jakaś karteczka. Wyjął ją.