Rozdział IV

Oto nowy rozdział. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Miłego czytania.

PS.: Niedługo 1000 odwiedzin. Dzięki, że jesteście.

 - Tony! – Pepper wpadła do salonu.

Stark siedział rozparty na kanapie z nogami na stoliku i oglądał telewizję. Słońce chyliło się ku zachodowi.

- Już biorę nogi – powiedział, zdejmując je ze stołu – Nie musisz krzyczeć.

- Nie o to chodzi – kobieta stanęła przed nim, zasłaniając telewizor.

- Tak? To, o co? – Tony próbował zobaczyć, co jest na ekranie.

- Słyszałam twoją rozmowę z Kapitanem…

Mężczyzna wyłączył telewizor i spojrzał na nią.

- Tony, jak możesz mnie obarczać winą, za przejęcie władzy przez Hydrę? – mówiła ostrym tonem.

Stark wstał, był kompletnie zbity z tropu.

- Przecież ja cię niczym nie obarczam. – podszedł do Pepper, ale ona od razu się cofnęła.

- Jak to nie? – jej głos był twardy, pełen wyrzutów. – Powiedziałeś Kapitanowi, że nie chcesz mnie narażać. Zrozum, ja nie jestem dzieckiem, nie musisz mnie bronić przed całym światem.

- Wiem. – Tony chciał ją objąć, ale kobieta złapała go za nadgarstki.

- Nie rób tego – powiedziała, mężczyzna opuścił ręce. – Posłuchaj mnie uważnie. – kobieta ujęła go za podbródek i zmusiła do patrzenia sobie w oczy. – Wiele razy pytałam cię, dlaczego przestałeś być Iron Manem, ale milczałeś. Teraz już wiem. Jeśli to przeze mnie…

 - Nie – przerwał jej gwałtownie. – To nie twoja wina. Tak, kocham cię. I tak, chcę cię chronić. Ale to była moja decyzja, tylko moja.

Stali naprzeciwko siebie w milczeniu.

- Tony – Pepper przerwała ciszę. – Odpowiedz mi na jedno pytanie: Czy lubiłeś być Iron Manem?

- Yyy… - kobieta spojrzała na niego wyczekująco.

- Tylko szczerze – dodała.

- Tak – powiedział w końcu. – Lubiłem to.

- W takim razie zrób coś dla mnie i znów załóż zbroję. – pocałowała go i wyszła z pokoju.

Stark nie do końca wiedział, co to było, ale jego dziewczyna chciała, żeby był bohaterem, a na słuchaniu jej jeszcze nigdy źle nie wyszedł.

Wszedł do windy i zjechał do podziemi. Na dole były tajne pomieszczenia, w których składował różne wynalazki. Podszedł do jednych z drzwi. Wprowadził kod dostępu i przeszedł kilka kolejnych zabezpieczeń. Gdy drzwi w końcu się otworzyły, zobaczył swoją zbroję. Założył ją.

- J.A.R.V.I.S. namierz jeta, którego wziął Kapitan – powiedział.

Po chwili na wyświetlaczu w zbroi pojawiły się dane. Tony opuścił wieżę.

Po jakimś czasie znalazł się koło jeta. Nawiązał połączenie.

- Witaj, Kapitanie. – powiedział.

- Tony, a co ty tutaj robisz? – usłyszał zdziwiony głos Steve’a.

- Wracam do drużyny – odrzekł. – Dokąd lecicie?

- Wdowę, Sokoła i Hawkeye’a zaskoczyła burza i nie mogą wystartować. - Kapitan krótko opowiedział Starkowi o ataku na Natashę.

Jego ostatnie słowa zagłuszył grzmot. Ta burza była bardzo dziwna. Chmury znajdowały się tylko nad niewielką częścią lasu i mimo południowego wiatru nie przesuwały się.

Wylądowali na jakiejś polanie, w bezpiecznej odległości od burzy. Był późny wieczór. Kapitan i Thor wyszli z jeta.

- Thor zajmij się tym – powiedział Steve, wskazując na chmury.

Gromowładny wzniósł się w niebo.

- Tony ty zostań tu.

- Dlaczego? – zdziwił się Stark.

- Masz metalową zbroję… - zaczął Kapitan.

Tony się zaśmiał.

- Moja zbroja już od dawna jest odporna na pioruny – powiedział.

- W takim razie my pójdziemy szukać pozostałych. Zaraz wrócę. – Steve zniknął w jecie.

- Po chwili pojawił się znowu. Miał już na sobie swój kostium, a w ręce trzymał tarczę. Ruszyli w stronę części lasu nękanej przez burzę. Okazało się, że jest gorzej niż myśleli. Pioruny uderzały praktycznie nieprzerwanie. Kapitan w ostatniej chwili zasłonił się, przed jednym z nich, tarczą. Tony także włączył osłonę, gromy co chwilę w nią uderzały. W końcu dotarli do jeta i helikoptera. Najpierw zajrzeli do wraku, ale nikogo tam nie było. Podeszli do śmigłowca, ale zanim zdążyli do niego wejść, rozległ się huk i maszyna stanęła w ogniu. Obaj odskoczyli w ostatnie chwili.

- Mam nadzieję, że ich tam nie było – powiedział Steve.

Tony przełączył kamerę w zbroi na podczerwień. Rozejrzał się.

- Trzy osoby są w jaskini, jakieś 400 m w tamta stronę – wskazał kierunek.

Ruszyli w drogę. Tony dotarł tam pierwszy, ponieważ leciał. Wylądował przed wejściem do jaskini. W środku byli Wdowa, Sokół i Hawkeye.

- Nieźle się wpakowaliście – przywitał ich Stark.

***

Thor dotarł do chmur burzowych. Zakręcił młotem i wywołał silny wiatr, to jednak nic nie dało.

- Co to za diabelska burza, na Odyna? – wykrzyknął.

Jeden z piorunów o mało go nie trafił. To przelało czarę. Thor był wściekły.

- Na potęgę Asgardu! Na potęgę Miolnira! – uniósł młot.

Gromy zaczęły zbierać się wokół niego. Gdy było ich dość, Thor odesłał je z powrotem w chmury. Niebo przeszyła ogromna błyskawica, jednak nie uderzyła w ziemię. Na chwilę zrobiło się jasno, jakby był dzień. A potem chmury rozwiały się. Niebo było czyste, gwiazdy migotały.

Thor wylądował koło jaskini.

- To nie była zwykła burza – powiedział do Avengersów, którzy właśnie wyszli z pieczary. – Stały za nią jakieś złe moce.

- Miolnira ty jak zwykle o czarach – skwitował Tony. – To było zjawisko fizyczne. Dziwne, nawet bardzo, ale nie magiczne.

Kapitan stanął między nimi, bo Thor wyglądał jakby miał wielką ochotę walnąć Starka młotem w czaszkę.

- Uspokójcie się – powiedział. – Lepiej się stąd wynośmy, zanim pogoda znów się zmieni.

- Lecimy do StarkTower – Tony odwrócił się i ruszył w stronę jeta.

Reszta poszła za nim.

Dochodziła północ, gdy wylądowali na dachu wieży. Coś było nie tak. Zawsze po zmroku światła na budynku się zapalały, a teraz wieża była zupełnie ciemna. Winda także nie działała. Nie mogli wejść do środka.

- J.A.R.V.I.S. podłącz się do systemów wewnętrznych StarkTower. – powiedział Tony.

- Sir, to nie możliwe. – odpowiedział po chwili komputer. – Jednostka centralna w wieży została zniszczona.

- Włącz systemy awaryjne.

- Systemy włączone.

Wieża rozbłysła, a winda się otworzyła. Weszli do środka.

- Coś się stało – powiedział Stark – Musimy uważać.

Winda zatrzymała się na najwyższym piętrze. Avengersi znaleźli się w salonie. Gdy tylko Tony przekroczył próg pomieszczenia, włączył się telewizor wiszący na ścianie. Stark spojrzał na ekran. Stanął jak wryty.

- Nie - szepnął.