Rozdział X

Blog przekroczył 2000 odwiedzin. Dziękuję, że jesteście i czytacie :) Ten rozdział dedykuję wszystkim moim czytelnikom. To dla was ;D

- W Alcatraz walczyliśmy nad ranem. - odezwał się Tony. - Potem byliśmy w tajnej bazie T.A.R.C.Z.A., a następnie w Waszyngtonie…

- Nie pamiętam - Wdowa potarła skronie. - Niczego nie pamiętam.

Usłyszeli jakieś dziwne zgrzyty i trzaski dochodzące z daleka. Wszyscy zaczęli nasłuchiwać. Hawkeye odwrócił się do Natashy.

- Nie pamiętasz tego, co ci powiedziałem? - zapytał.

Kobieta pokręciła głową.

- Nie - powiedziała - A co mówiłeś?

- No… więc… - zaczął Clint.

W tym momencie rozległ się potężny huk i drzwi do ich więzienia runęły na podłogę. W powstałym otworze pojawiły się trzy postaci. Po chwili stanęły w świetle i Avengersi bez trudu ich rozpoznali. Byli to X-Meni: Wolverine i Storm, a za nimi…

- Bruce, dobrze, że jesteś. - powiedział Kapitan.

- Ja też się cieszę, choć wolałbym żeby to było w innych okolicznościach. - odparł Banner. - Ale teraz musimy się pośpieszyć.

Na ścianie, obok wejścia, znajdował się elektroniczny panel kontroli. Bruce podszedł do niego. Zaczął przy nim majstrować i po chwili ściany cel Avengersów zniknęły. Byli wolni, wszyscy oprócz Thora, który nadal był skuty. Tony podszedł do Gromowładnego. Spojrzał na kajdany.

- To adamant. - powiedział. - Nie łatwo będzie je zdjąć.

Wolverine odwrócił się do nich.

- Poradzę sobie - powiedział.

Kilkoma szybkimi ruchami rozciął okowy. Gdy tylko opadły na podłogę, Thor wyciągnął rękę.

- Mjolnirze, do mnie! - zawołał.

Za drzwiami znów dało się słyszeć huki i trzaski. Po chwili przez wyłamane drzwi wleciał młot bojowy.

- My też musimy odzyskać swoje uzbrojenie - orzekł Steve. - Myślę, że jest tam gdzie był Mjolnir. Chodź…

- Ciii. - syknął Wolverine. - Słyszę żołnierzy, zaraz tu będą.

Kapitan i Hawkeye pomogli wstać Sokołowi i wszyscy szybko opuścili pomieszczenie. Korytarze tworzyły istny labirynt, ale dziury w ścianach, zrobione przez młot Thora, wskazywały im drogę. Gdy wyszli zza kolejnego zakrętu, zobaczyli dwóch strażników. Logan skoczył do przodu i szybko ich obezwładnił. Drzwi, których pilnowali prowadziły do miejsca ukrycia młota. Gdy weszli do środka, okazało się, że Kapitan miał rację. Było tam wszystko: tarcza Kapitana z wibranium, skrzydła Sokoła, broń Wdowy, łuk i strzały Hawkeye’a i pancerz Iron Mana.

W czasie, gdy pozostali zabierali swoje rzeczy, Tony podszedł do zbroi. Zniszczony reaktor łukowy uniemożliwiał jej uruchomienie. Chyba, że… Chyba, że znajdzie inne źródło zasilania. Tylko gdzie?

- Pośpieszcie się. - powiedział Logan. - Zaraz tu będą.

Nagle Stark wpadł na pewien pomysł.

- Uderz piorunem w zbroję. - powiedział.

- Zaraz wpadnie tu patrol. - rzucił Wolverine.

- Szybciej! - pośpieszył Thora Tony.

Gromowładny uniósł młot. Jedno z okien roztrzaskało się na miliony kawałków. Piorun Thora ugodził wprost w zbroję. Oczy pancerza rozbłysły. Stark włożył go dosłownie w ostatniej chwili, bo do pomieszczenia wdarli się żołnierze. Było ich może dwudziestu dobrze uzbrojonych.

- Stać! - krzyknął jeden z nich.

Wszyscy celowali w bohaterów.

- Przepuście nas! - zawołał Kapitan.

Żołnierze tylko się zaśmiali.

- Sami tego chcieliście. - powiedział Logan i ruszył do ataku.

Pozostali za nim. Bez trudu przedarli się przez ten mały oddział.

Nie długo zajęło im odnalezienie wyjścia. Gdy tylko znaleźli się na zewnątrz, nie wiadomo skąd pojawiła się przed nimi Omnis.

- Dokąd się wybieracie? - zapytała.

W tym momencie ze wszystkich stron otoczyli ich żołnierze Hydry. Czekali na rozkaz przywódczyni. Bohaterowie przygotowali się do odparcia ataku.

- Nie macie szans stąd uciec! - Omnis zaśmiała się złowrogo i uniosła w powietrze.

Gwieździste niebo natychmiast zasnuły gęste chmury. Burza rozpętała się w kilka sekund. Deszcz zacinał, a błyskawice co chwila rozświetlały niebo.

- Czas zakończyć te przepychanki. - powiedział do pozostałych Kapitan. - Albo ją pokonamy, albo zginiemy. Do boju.

- Do ataku! - krzyknęła Omnis.

Żołnierze ruszyli w stronę bohaterów. Nagle ziemią zatrząsł potężny ryk. Hulk wyrwał się do przodu, wprost na oddziały Hydry. Pozostali nie zostawali w tyle. Zielony olbrzym przedzierał się wprost do Omnis. Ta jednak nie miała zamiaru bezczynnie czekać. Wywołała potężne tornado, które porwało Hulka i poniosło nie wiadomo gdzie.

Storm uniosła się w powietrze. Thor był tuż obok niej.

- Dwóch na jedną? - zaśmiała się Omnis. - To niezbyt sprawiedliwe… Dla was.

Skierowała w ich stronę pioruny. Storm zrobiła unik, a Thor przekierował jeden z nich z powrotem do napastniczki.

- To wy tak! - krzyknęła, uchylając się przed gromem. - Zabawa się skończyła.

Deszcz zamienił się w grad. Lodowe pociski uderzał ze wszystkich stron. Storm nie długo na to pozwoliła. Po chwili z chmur zaczął padać śnieg.

- Nie pokonasz nas! - krzyknęła kobieta.

- Jeszcze zobaczymy! - Omnis była wściekła.

Płatki śniegu zaczęły wirować coraz szybciej i szybciej, zamieniając się w bryły lodu, które otoczyły Thora i Storm. Omnis stworzyła wokół nich coś na kształt lodowego kokonu, z którego nie mogli się wydostać. Żadne ataki nie skutkowały.

Mimo późnej pory, wokół Białego Domu, zaczęli zbierać się gapie. Część

wrogich żołnierzy ruszyła w ich stronę. Kapitan i Wolverine natychmiast pobiegli za nimi. Steve bez trudu ich wyprzedził, odgradzając drogę do niewinnych cywilów.

- Uciekajcie stąd! - krzyknął do ludzi, osłaniając się przed kulami.

- Potrzebujesz pomocy? - zapytał Logan, powalając dwóch żołnierzy.

- Pilnuj, aby cywile nie dostali się pod ostrzał. - odparł Steve, obezwładniając kolejnych.

Ludzie zaczęli się rozbiegać. Wybuchła panika. Kapitan i Wolverine robili wszystko, aby postronni świadkowie mogli bezpiecznie opuścić pole bitwy.

Wdowa i Hawkeye zostali odcięci. Ze wszystkich stron otaczały ich oddziały Hydry. Jednak radzili sobie dobrze.

- Musimy przedostać się do naszych. - oznajmił Barton.

- Masz… Clint z prawej - krzyknęła Natasha.

Mężczyzna uchylił się w ostatniej chwili.

- Dzięki.

Sokół i Iron Man byli wsparciem powietrznym. Ruszyli na pomoc Thorowi i Storm, Jednak zanim do nich dotarli, zauważyli, że coś dziwnego dzieje się na dole. Ziemia zaczęła drżeć i się rozstępować.

- Nie dobrze. - mruknął Tony. - Trzeba ich stamtąd zabrać! Rozdzielmy się! - krzyknął do Sama.

- Tak jest! - polecieli w przeciwne strony.

Sokół złapał za ręce Natashę i Clinta i zabrał ich na najbliższy dach dosłownie w ostatniej chwili, ponieważ w miejscu gdzie stali ziała teraz ogromna dziura.

- Dzięki! - zawołali oboje, gdy Sam odlatywał.

Iron Man ruszył w kierunku Steve’a i Logana. Chciał ich stamtąd zabrać, ale…

- Najpierw cywile! - krzyknął Kapitan.

- Poradzimy sobie! - dodał Wolverine.

Tony zabierał ludzi z najbardziej zagrożonych miejsc. Po chwili dołączył do niego Sokół. Steve i Logan osłaniali ich, pilnowali aby żaden żołnierz ich nie atakował.

Hawkeye i Wdowa z góry atakowali wroga. Jednak żołnierze dostali się na dach. Bohaterowie zostali otoczeni. Dzielnie się bronili, choć wróg miał przewagę.

- Wdowa, uważaj! - krzyknął Hawkeye, odpychając ją na bok.

Kula przeszyła jego klatkę piersiową. Upadł.

W tym momencie Natasha usłyszała donośny ryk. Na dach wskoczył Hulk i zaczął walczyć z żołnierzami. Ale ją niewiele to obchodziło. Podbiegła do Clinta. Uklęknęła przy nim. Delikatnie ujęła jego głowę i położyła na swoich kolanach.

- Clint - mówiła cicho, łzy spływały jej po policzkach.

 - Nic mi nie jest. - mówienie wyraźnie sprawiało mu trudność. - Bywało gorzej. - uśmiechnął się mimo bólu.

- Cii - szepnęła Wdowa. - Nic nie mów. - przytuliła go.

- Pamiętam, Clint. Wszystko pamiętam. - mówiła przez łzy. - Też cię kocham, więc nie możesz mnie opuścić - pocałowała go.

Jej palce były zbroczone jego krwią.

- Jestem taki zmęczony - wyszeptał Barton.

- Nie możesz zasnąć. - łkała. - Nie zostawiaj mnie, Clint.

Mężczyzna zamknął oczy. Deszcz mieszał się z jego krwią. Rude włosy Natashy przyklejały jej się do twarzy, ale nie zwracała na to uwagi. Tuliła tylko martwe ciało mężczyzny. Po policzkach płynęły jej łzy.

Żołnierzy z każdą chwilą przybywało. Iron Man nie był w stanie poderwać się do lotu. Co chwila strzelał z repulsorów, jednak na każdego obezwładnionego żołnierza, pojawiało się kolejnych dziesięciu.

- Zostało 20% mocy. - odezwał się J.A.R.V.I.S.

- Przekieruj moc do repulsora piersiowego. - krzyknął Tony.

Wystrzelił potężny ładunek. Udało mu się zrobić duży wyłom w szeregach wroga. Przedostał się do Kapitana i Wolverine’a. Sokół leciał nad nimi i pomagał w walce. Hulk odparł już atak na dach, dołączył do pozostałych. Żołnierze nie mieli szans.

Nagle niebo rozświetlił błysk. Thor i Storm wydostali się z pułapki Omnis. Oczy Storm były białe, włosy miała rozwiane, nad nią zaczęły iskrzyć pioruny. Gromowładny także je przywołał. Omnis nie miała zamiaru stać bezczynnie. Wystrzelili równocześnie. Ładunki się zderzyły. Ogromne wyładowanie i niesamowity blask. Wszyscy na dole odwrócili wzrok. Wobec połączonych mocy Thora i Storm Omnis nie miała szans. Piorun przeszył ją i kobieta opadła martwa na ziemię. Jej wojska były w rozsypce.

- Wygraliśmy. - powiedział Tony.

- A gdzie Wdowa i Hawkeye? - Kapitan rozejrzał się dookoła.

- Są na dachu. - powiedział Sokół, opadając na ziemię.

Wszyscy ruszyli w tamtą stronę. Wszyscy oprócz Bannera, który siedział oparty o ścianę najbliższego budynku. Steve podszedł do niego.

- Dziękuję, że jednak zdecydowałeś się walczyć. - powiedział.

- A co miałem zrobić? - Bruce wydawał się zmęczony. - Nie lubię tracić kontroli, ale nie mogłem stać bezczynnie z boku.

Kapitan uśmiechnął się i poszedł za pozostałymi. Wkrótce dotarli na dach. To co tam zobaczyli, zatrzymało ich w pół kroku. Wdowa odwróciła się do nich.

- On… On… - płakała. - Nie żyje.

Avengersi pierwszy raz widzieli ją w takim stanie. W ogóle pierwszy raz widzieli, żeby okazywała silniejsze emocje.

Kapitan podszedł do kobiety. Delikatnie ją podniósł, a ona wtuliła twarz w jego ramię. Nadal płakała.