Rozdział IX

Ten rozdział dedykuję mojej przyjaciółce Jagodzie (myślę, że się domyśli dlaczego) i fanom innej bardzo popularnej serii Marvela, a jakiej to się przekonacie po przeczytaniu rozdziału :)

Bruce bardzo szybko uporał się ze wszystkimi sprawami i już następnego dnia był gotowy do lotu. Kupił bilet na samolot do Stanów, do Nowego Jorku. Wylądował około dwudziestej. Postanowił wstąpić do kawiarni. Podeszła do niego młoda kelnerka.

- Co podać? – zapytała.

Banner patrzył na telewizor, właśnie leciały wiadomości.

- Kawę bezkofeinową. – powiedział – Mogłaby pani zrobić głośniej? – skinął w stronę telewizora.

- Nie ma problemu. Kawa zaraz będzie – odeszła.

- Z ostatnie chwili – dobiegł głos z telewizora – Cały świat nie może w to uwierzyć. Nie jaka Omnis przejęła dziś władzę w Waszyngtonie. Grupa superbohaterów zwana Avengers próbowała ją powstrzymać, jednak nie była w stanie. Omnis ogłosiła, że jutro w południe zostaną straceni, a ona przejmie władzę w całym kraju…

Banner zerwał się na równe nogi. Zostawił pieniądze na stoliku i ruszył do wyjścia.

- Dokąd pan idzie? – zapytała kelnerka. – Przecież nie podałam jeszcze kawy.

- Coś mi wypadło. – powiedział tylko i wyszedł z kawiarni.

Wpadł do łazienki. Na szczęście nikogo tam nie było. Bruce obmył twarz zimną wodą i zacisnął dłonie na brzegu umywalki. Wziął kilka głębokich oddechów.

 „Muszę coś zrobić. Jakoś im pomóc…”

Postanowił dowiedzieć się czegoś więcej o Omnis. Ruszył do kafejki internetowej. Usiadł przy jednym z komputerów i wstukał w wyszukiwarkę odpowiednie hasło. Szybko odnalazł właściwy materiał. Założył słuchawki i włączył film.

- Doszły nas wieści, że coś się dzieje przed Białym Domem. – usłyszał głos reporterki. – Zaraz będziemy na miejscu. – wyszli zza budynku, kamera natychmiast skierowała się na Pałac Prezydencki.

- Co tam się dzieje!? – mówiła reporterka. – Jakaś armia. Nie wiem czy…

Banner zdjął słuchawki. Nie miał ochoty słuchać chaotycznej relacji, wolał obejrzeć materiał bez dźwięku.

Ta Omnis była potężna i byłą mutantem. Pokonała nawet Thora.

Bitwa się skończyła, jeden z żołnierzy przegonił reporterkę. Bruce wyłączył film.

Aby odnaleźć Avengersów, potrzebował pomocy. I wiedział gdzie ją znajdzie.

Wiele lat temu przyjaźnił się z pewną dziewczyną. Miała niezwykłe moce, wkrótce po ich odkryciu wyjechała do szkoły dla szczególnie uzdolnionych. Nadal utrzymywali kontakt, pisząc listy. Pisali o wszystkim. Wiedziała nawet o jego „wypadku” (to był ostatni list jaki do niej wysłał), a on wiedział gdzie jest jej szkoła. Postanowił się tam wybrać.

Zamówił taksówkę i udał się do StarkTower.

Stanął przed drzwiami wieży.

- Witam, doktorze Banner. – odezwał się J.A.R.V.I.S. – W wieży jest tylko panna Potts. Pana Starka nie ma.

- Wiem – odparł mężczyzna – On i pozostali Avengersi mają kłopoty. Chcę im pomóc.

Drzwi się otworzyły.

- Panna Potts wie o pana przybyciu. – powiedział komputer. – Proszę skierować się do salonu.

Bruce poszedł do windy. Po chwili był już na górze. Gdy wszedł do salonu, rzuciła mu się na szyję zapłakana kobieta.

- Tony… - szlochała. – on… oni…

- Wiem – Banner zaprowadził ją do kanapy. – Chcę im pomóc.

- Pomóc… im… - powtórzyła Pepper.

Trochę zaczęła się uspokajać.

- Nie martw się, zrobię wszystko… - mówił Bruce. – A jeśli ja nie dam rady, to zielony na pewno da. – uśmiechnął się.

Kobieta wytarła twarz jedną z chusteczek, które leżały wszędzie.

- Już lepiej? – rudowłosa kiwnęła głową. – Potrzebuję jeta, wiesz gdzie są kluczyki?

- Tak – Pepper wstała, podeszła do barku i coś z niego wyjęła. – Oto one.

- Dziękuję – zabrał kluczyki. – I nie martw się. – wyszedł.

Wsiadł do jeta i wzbił się w powietrze. Wprowadził współrzędne do autopilota. Wkrótce wylądował na boisku obok akademii Xaviera. Wysiadł z maszyny.

Nagle z cienia wybiegł jakiś dobrze zbudowany mężczyzna trochę przypominający zwierzę. Złapał Bannera za koszulę i przycisnął go do ściany budynku.

- Kim jesteś? – warknął. – Czego tu szukasz?

- Spokojne… - Bruce uniósł ręce – Ja…

Ze środka wyszła kobieta. Gdy zobaczyła scenę, jaka rozgrywała się na zewnątrz, krzyknęła.

- Puść go, Logan! – podbiegła do nich. – To mój przyjaciel.

Wolverine go puścił. Banner opadł na kolana, zacisnął pięści i zaczął głęboko oddychać.

- Nic ci nie jest, Bruce? – Storm uklęknęła przy nim.

- Nie, Or… - powiedział cicho. – Ale lepiej się odsuń.

Po chwili się podniósł.

- Przepraszam, za to. – powiedział.

- Co cię tu sprowadza? – kobieta poprowadziła go do środka, Logan szedł za nimi.

- Kłopoty, niestety. – powiedział.

Weszli do salonu. Banner i Storm usiedli na kanapie, a Wolverine oparł się o fotel.

- Kim on w ogóle jest, Storm? – zapytał.

- To doktor Bruce Banner, mój dawny przyjaciel. – odparła kobieta. – A więc, co się stało? – zwróciła się do mężczyzny siedzącego obok niej.

- Słyszałaś o wydarzeniach w Waszyngtonie? – zapytał.

- Tak. – odpowiedziała ze smutkiem. – Chcesz ich uwolnić?

- Owszem. Ale nie mam pojęcia gdzie są.

Logan spojrzał na nich.

- O czym wy mówicie?

- Jakaś mutantka o imieniu Omnis…- zaczęła wyjaśniać Storm. – Przejęła władzę w Waszyngtonie i pojmała Avengersów…

- Ogłosiła, – kontynuował Banner - że jutro w południe ich zabije i przejmie władzę w całym kraju.

- Dobra, ale co ty masz z tym wspólnego? – zapytał Wolverine.

- To moi przyjaciele. – odparł Bruce – Należę do tej drużyny.

Logan wyglądał na zbitego z tropu.

- Może trudno ci będzie w to uwierzyć, ale to ja jestem Hulkiem. – Banner przeniósł wzrok na Storm. – Była byś wstanie ich odnaleźć?

- Ja nie – kobieta pokręciła głową. – Ale wiem kto mógłby to zrobić. – wyszła z pokoju.

Po chwili wróciła z jakąś, może czternastoletnią, dziewczynką.

- To jest Emma – przedstawiła ją Storm. – Potrafi namierzyć każdego, kogo kiedykolwiek widziała; nie ważne czy na żywo, czy na zdjęciu. – Zwróciła się do dziewczynki. – Wiesz gdzie są Avengersi?

Dziecko zamknęło oczy i zmarszczyło brwi. Po chwili znów na nich spojrzało.

- Wiem – powiedziała. – Są w Waszyngtonie, pod Białym Domem.

- Pod? – dopytywała Storm.

- Tak, tam jest jakieś takie tajne więzienie czy coś. – odparła.

- Dziękuję ci, Emmo. – kobieta się do niej uśmiechnęła. - Możesz już wrócić do siebie.

Dziewczynka wyszła z pokoju.

- Co wy tu robicie? – usłyszeli jej głos z korytarza.

- Ciii…

Logan wyszedł z salonu, po chwili wrócił, prowadząc dwóch nastolatków: dziewczynę i chłopaka.

- Podsłuchiwali. – powiedział mężczyzna.

- Szykuje się jakaś misja? – zapytała dziewczyna o długich, brązowych włosach z jednym białym pasemkiem.

- Nie dla was – odpowiedziała stanowczo Storm.

- Dlaczego? – odezwał się chłopak.

- Ponieważ… - kobieta nie chciała się z nimi kłócić. – musicie przypilnować pozostałych, gdy nas nie będzie.

- Lecicie ze mną? – zapytał Banner.

- A co myślałeś? – odparł Logan. – Ona jest mutantem i stanowi zagrożenie dla całego świata…

- A więc ustalone. – skwitowała Storm. – Bobby i Shelma, wy zostajecie w szkole. Wolverine i ja lecimy z Brucem do Waszyngtonu.

 Dorośli wyszli z salonu, zostawiając niezadowolonych nastolatków samych.