Rozdział II

Stark zerwał się na równe nogi i zaraz tego pożałował. Jego pierś przeszył ostry ból. Nadal był w laboratorium. Minęło zaledwie kilka sekund. Wokół było wielu ludzi, ale…

- Gdzie jest Hulk? - Tony rozejrzał się z niepokojem.

- Wybił dziurę w ścianie i uciekł - powiedział ktoś.

Stark oparł się plecami o ścianę na wprost ekranu pokazującego korytarz.

- Nie dobrze… Pepper nie wchodź tu!!! - krzykną mężczyzna.

Kobieta gwałtownie odsunęła się od drzwi.

- Co?... Dlaczego? - wyjąkała. Jej głos był dziwnie zniekształcony przez mikrofon.

- Wysokie promieniowanie γ. Zaczekaj na zewnątrz - odpowiedział mimochodem, ponieważ był zajęty czymś na podłodze. - Oczyśćcie pomieszczenie z promieniowania, żeby dało się tu normalnie wejść - zwrócił się do pracowników, wychodząc.

***

Pepper nadal czekała na korytarzu, gdy kilka minut później pojawił się Tony.

- Jesteś cały we krwi - rudowłosa była wyraźnie przerażona.

- Co?... - spojrzał w dół, gdzie wskazywała kobieta.

Dotychczas biała koszulka stała się czerwona. Materiał był mokry i przykleił się do skóry.

- No, nie dopierze się - zażartował.

- Tony nie wygłupiaj się – fuknęła Pepper. – Musisz iść na piętro szpitalne. – nie wyglądała dobrze, była bardzo blada. – Straciłeś dużo krwi.

- Ale to ty wyglądasz jak duch. – uśmiechną się i pocałował ją, ale na widok wyrazu twarzy kobiety posłusznie ruszył do szpitala.

***

Okazało się, że szwy po operacji pękły i rana się otworzyła. Tony został zszyty i opatrzony. Wrócił do laboratorium numer 3. Jeden z pracowników właśnie opuszczał pomieszczenie.

- Może już pan wejść. Promieniowanie zostało usunięte. - oznajmił.

Gdy tylko Stark przekroczył próg laboratorium, reszta pracowników wyszła na zewnątrz. Tony podszedł do dziwnego urządzenia leżącego na podłodze, które zauważył wcześniej. Podniósł je i obejrzał. Postanowił to przeanalizować w swojej pracowni. Niczego innego, czego nie powinno tu być, nie znalazł. Choć w takim bałaganie i przy takich zniszczeniach nie trudno było coś przegapić.

***

- To jest zapalnik bomby - oznajmił J.A.R.V.I.S. - Zdalnie uruchamiał mechanizm.

- Wiem do czego służy zapalnik - warknął Tony - Jakim cudem ktoś to podłożył? – był wkurzony. Ktoś podłożył bombę w JEGO domu, a on nic o tym nie wiedział. Jak do tego doszło? - Przeszukaj nagrania i znajdź osobę, która podłożyła to świństwo.

Na największym ekranie w pracowni wyświetlił się napis „WYSZUKIWANIE”.

Stark usiadł na najbliższym krześle i głęboko odetchnął. W tym momencie dotarło do niego, że o czymś zapomniał. O czymś wielkim i zielonym…

- J.A.R.V.I.S. namierz też Hulka – rzucił do komputera. – Trzeba go tu sprowadzić zanim narozrabia.

Tony nie miał zamiaru marnować czasu więc wrócił do testowania nowej zbroi.

Kilka minut później to zajęcie zostało mu przerwane.

- Namierzyłem Hulka, sir. – odezwał się J.A.R.V.I.S. – Jest na bezludnym terenie, w …

- Nieważne. Wprowadź współrzędne do zbroi. Gdy tylko skończę ją testować to polecę szukać naszej zguby.

Tony wylądował, sprawdzał stabilizatory lotu, czego nie dokończył ostatnim razem, bo przerwał mu wybuch.

- Przygotuj cele – zwrócił się do komputera…

Kilka godzin później zbroja była gotowa. Stark dodał do niej kilka ulepszeń: wodoodporność, wytrzymałość na wysokie temperatury i promieniowanie γ oraz wiele innych.

- Zaprogramowałeś trasę J.A.R.V.I.S.? - zapytał Tony; nadal był w zbroi - Trzeba w końcu po niego lecieć. - uśmiechną się.

- Tak, sir. - Starka już nie było.

***

Tony leciał długo i zastanawiał się czy nie zastanie na miejscu T.A.R.C.Z.A.. Ale nie, był tam tylko Hulk. Siedział oparty plecami o skałę w jakimś wąwozie. Gdy usłyszał Starka, podniósł głowę.

- Znalazłeś mnie Iron Manie – zawołał. Zawołał – NIE zaryczał.

Tony o mało nie wpadł na skalna ścianę. W ostatniej chwili skorygował tor lotu. Wylądował przed zielonym olbrzymem, który zdążył już wstać.

- Bruce? – zapytał niepewnie Stark.

- A kto inny? – uśmiechną się tamten, ale zaraz mina mu zrzedła – Nie wiem co się stało, dlaczego tak wyglądam.

- Nic nie pamiętasz? Zupełnie nic? – zapytał Tony z niedowierzaniem.

Bruce usiadł. Stark nadal stał, ale uniósł maskę.

- Pamiętam, że pracowałem w laboratorium, potem był jakiś huk…

- Doszło do wybuchu – wtrącił Tony.

- Co? – Banner był wyraźnie zdziwiony.

- Ktoś podłożył bombę u ciebie w laboratorium. – powiedział Stark - Wybuch uszkodził osłonę i promieniowanie się wydostało.

- To przynajmniej wyjaśnia mój stan… Ale zaraz… BOMBĘ?!

- Później się tym zajmiemy. Teraz ciekawsze jest dlaczego nie stałeś się szalejącą bestią, bez obrazy… Co było dalej?

- Następne co pamiętam - powiedział Bruce - to, to że leciałem, jakbym wyskoczył z budynku.

- Bo wyskoczyłeś – oznajmił Stark z uśmiechem – Zrobiłeś dziurę w ścianie i skoczyłeś.

- No, nieźle. Wtedy zauważyłem, że jestem Hulkiem. Nie chciałem nikogo skrzywdzić, dlatego uciekłem tu. – po chwili milczenia, Banner dodał – Muszę to zbadać, muszę się dowiedzieć dlaczego nadal jestem sobą… - spojrzał na minę Tony’ego - Nie żeby to mi się nie podobało. Ale gdybym mógł to kontrolować… Stawać się Hulkiem kiedy chcę i zachowywać przy tym rozum…

- Byłoby świetnie. To wracamy do laboratorium?

Bruce wstał.

-Tak - w tym momencie usłyszeli odgłos silnika.

Na niebie pojawił się samolot z białym orłem na skrzydle.