Rozdział VIII

Hej wszystkim. Na początek małe pytanko do was: wybiera się ktoś może na Comics War do Poznania 6 grudnia? Ja jadę, ale na razie nie mam z kim, bo koleżance nie pasuje. Piszcie w komentarzach lub na maila: anniewamp@gmail.com. A teraz wróćmy do rozdziału. Sorki, że ukazuje się dopiero teraz, ale w zeszły weekend miałam połowinki. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Miłego czytania :D

Pepper drzemała w fotelu przy łóżku Tony’ego w szpitalnej sali. Zaczynało świtać.

W nocy okazało się, że Tony nie potrzebuje operacji. Miał połamane żebra, liczne rany i jakieś uszkodzenia narządów wewnętrznych, ale Pepper nie pamiętała, co dokładnie mówił doktor. Stark nadal się nie obudził, lekarze nie wiedzieli dlaczego.

Gdy skończyli badania, przewieźli go tu. Kapitan chciał zostać z Pepper w szpitalu, ale lekarz wyraźnie zaznaczył, że tylko ona, ewentualnie, może pozostać przy pacjencie, ale nikt więcej. Tak więc Steve musiał wrócić do wieży, chciał aby kobieta pojechała z nim, ale ona kategorycznie odmówiła. Wyszła z nim na korytarz. Wtedy do szpitala weszło dwóch policjantów. Usłyszeli jak pytają pielęgniarkę o lekarza Anthony’ego Starka. Gdy ta im wskazała drogę, ruszyli prosto do gabinetu.

- Co się dzieje? - zapytała zaniepokojona Pepper.

- Wejdźmy tu - Steve otworzył drzwi sali Tony’ego.

- No więc, co tu się dzieje? - powtórzyła Pepper, gdy byli już w środku.

- To, bardziej skomplikowane… - urwał, widząc wyraz twarzy kobiety. - Chodzi o misję na Times Square, ale…

W tym momencie drzwi sali otworzyły się. Do środka weszli policjanci.

Wysoki blondyn podszedł do Pepper. Drugi, niższy, ciemnoskóry mężczyzna zwrócił się do Kapitana.

- Czy moglibyśmy wyjść na korytarz? - zapytał.

Steve skinął głową i obaj mężczyźni opuścili pokój.

- Może pani usiądzie? - odezwał się blondyn. - Mam do pani kilka pytań.

Pepper zajęła fotel stojący w pobliżu łóżka Tony’ego, policjant usiadł na drugim fotelu, naprzeciw niej, i wyjął notatnik oraz ołówek.

- O co chodzi? - zapytała chłodno kobieta.

- Jakie są pani relacje z panem Starkiem? - blondyn przewracał kolejne kartki notatnika.

- To mój narzeczony. - Pepper nieco minęła się z prawdą, bo Tony jeszcze jej się nie oświadczył.

Policjant szybko coś zanotował i znów spojrzał na rudowłosą.

- Czy wie pani, co wydarzyło się na Times Square?

- Nie, nie było mnie tam. - odparła kobieta. - Nie widziałam nawet relacji w telewizji.

Znów słychać było szuranie ołówka po papierze.

- Dlaczego… - zaczął znów policjant.

- Proszę dać nam spokój. - przerwała mu Pepper - Nie widzi pan, że on jest w ciężkim stanie? - ujęła nieprzytomnego Tony’ego za rękę.

- Ale ja muszę ustalić fakty. - odezwał się funkcjonariusz.

- Ale co ja mogę panu powiedzieć? - kobieta miała już dość, była zmęczona tym wszystkim, bała się o Tony’ego, a teraz jeszcze ten policjant.- Przecież mnie tam nie było. - powtórzyła, była bliska płaczu. Czego oni od niej chcieli?

- Dobrze, dobrze. Niech pani nie płacze. - powiedział mężczyzna. - Dziękuję za poświęcony czas - dodał i wyszedł z sali.

Pepper nadal trzymała Tony’ego za rękę. Z korytarza dobiegały ją strzępki rozmowy. Kapitan mówi coś o zbroi, która zwariowała i o tym, że „to nie jego wina”. Reszta słów rozmyła się w niezrozumiały bełkot. Kobieta usłyszała jakiś ruch pod drzwiami. Zrozumiała że to policjanci pilnują wejścia.

„Co tam się wydarzyło?” z tym pytaniem krążącym po głowie, Pepper zasnęła.

Gdy Avengersi wrócili do wieży, było już po północy. Wdowa nie miała ochoty o tej porze użerać się z Anne, więc postanowiła rozmówić się z nią następnego dnia rano. Kapitan wrócił jeszcze później. Był wykończony, a jeszcze to przesłuchanie… Steve wszedł do swojej sypialni, runął na łóżko.

W wieży zapanowała całkowita cisza.

- Przybyli goście - odezwał się nagle J.A.R.V.I.S.

Sokół spadł z łóżka.

- Nie strasz mnie. - rzucił do komputera, ciężko podnosząc się z podłogi.

- Czekają w salonie. - odezwał się znów J.A.R.V.I.S.

- Ale kto? - zapytał Sam, jednak komputer milczał.

Mężczyzna ubrał się i ruszył do salonu. Gdy tylko wyszedł na korytarz, drzwi sypialni pozostałych Avengersów także się otworzyły.

- Czy ktoś wie, kto przyjechał? - zapytał Kapitan.

- J.A.R.V.I.S. nie raczył nic powiedzieć. - mruknęła z niezadowoleniem Wdowa.

- Idziemy do tego salonu, czy będziemy tak stać i się zastanawiać? - odezwał się Banner.

Po chwili byli pod drzwiami. Weszli do środka. Wszyscy stanęli jak wryci. Na kanapie siedzieli Thor i jakaś kobieta, zapewne Jane. Avengersi widzieli ją po raz pierwszy. Ale największym zaskoczeniem, był fakt, że Gromowładny trzymał na kolanach, może dziesięciomiesięczne, dziecko.

Sokół wyminął pozostałych.

- Cześć Thor, Jane. - uśmiechnął się. - A jak ma na imię wasz córeczka?

Thor wstał, wziął dziecko na ręce.

- Witajcie przyjaciele! - zawołał. - Poznajcie Jane - kobieta wstała. - A to jest Katrina.

Wszyscy zaczęli się witać.

- Thor dlaczego nie powiedziałeś nam, że zostałeś ojcem? - odezwał się Kapitan.

- Nie powiedziałeś im? - zdziwiła się Jane.

- Jakoś tak wyszło. - Gromowładny się uśmiechnął.

Katrina zaczęła wiercić się w jego ramionach. Thor postawił ją na ziemi. Dziewczynka, lekko się chwiejąc, ruszyła w stronę Avengersów. Zatrzymała się przed Brucem i wyciągnęła do niego rączki. Mężczyzna schylił się, aby ją podnieść. Katrina zaczęła się śmiać.

- Polubiła cię. - odezwała się Jane.

Banner uśmiechnął się do dziecka. Wszyscy zaczęli się śmiać.

Bruce zabrał Katrinę i usiadł na fotelu. Thor i Jane wrócili na kanapę, a Sokół stanął za nimi. Kapitan zajął drugi fotel, a Wdowa, jak zwykle gdy Stark jej nie widział, wybrała bar.

- Opowiadajcie, co tam u was? - zapytał Steve.

Jane już chciała coś powiedzieć, ale uprzedził ją Thor.

- Chwileczkę - powiedział. - A gdzie jest Stark?

W pomieszczeniu zaległa cisza. Tylko Banner nie zwracał uwagi na przebieg rozmowy, bo był zajęty strojeniem min do Katriny.

- To długa historia. - odezwała się w końcu Wdowa.

- Nam się nigdzie nie śpieszy - powiedziała Jane.

- Dobrze. A więc jakiś tydzień temu… - zaczął Kapitan.

Powiedział o przybyciu Anne. O ataku na wieżę. O tym, że Anne jest siostrą Starka, ale o tym nie wie. Powiedział o wczorajszym ataku A.I.M. na Times Square i tym co się stało później. Thor i Jane słuchali w milczeniu, coraz szerzej otwierając oczy.

- Tony jest w śpiączce. - zakończył Steve. - A Pepper została z nim w szpitalu.

- To okropne. - odezwała się po chwili Jane. - Czy możemy coś zrobić?

- Chyba nie - odparł Kapitan. - Wczoraj wieczorem do szpitala przyszli policjanci. Najpierw przesłuchali Pepper i mnie, a potem stanęli przed drzwiami sali, w której leży Tony. Nie wie…

- Jak tak można! - uniósł się Thor, przerywając Steve’owi. - Nie wiedzą, że on jest bohaterem?!

Kapitan już otwierał usta, aby coś powiedzieć, ale ubiegł go Jane, przyzwyczajona do tłumaczenia Gromowładnemu „dziwnego ziemskiego prawa”.

- Wiedzą - powiedziała. - ale to ich praca. Gdy Iron Man zaatakował ludzi, złamał prawo i oni muszą się dowiedzieć, o co naprawdę tam chodziło.

- Trzeba czekać - odezwał się Sokół. - Myślę, że niedługo wszystko się wyjaśni.

***

 Wdowa rzuciła jakąś wymówkę i opuściła salon, ścigana rozbawionymi głosami przyjaciół zajętych zabawą z Katriną. Szła korytarzem piętra sypialnego.

Natasha od wczoraj nie widziała Anne, a zbliżał się wieczór. Ciekawe, co robiła? Czy znowu myszkowała po laboratorium?

W tym momencie o mało nie wpadła na poszukiwaną kobietę, która musiała akurat wyjść ze swojego pokoju. Wdowa gwałtownie się zatrzymała, Anne także.

- Właśnie cię szukałam - powiedziała Natasha. - Mamy do pogadania. - złapała kobietę za ramię i wciągnęła do swojej sypialni.

Pchnęła ją na fotel, a sama przysiadła na komodzie obok.

- Co robiłaś wczoraj w laboratorium Starka? - zapytała ostro Wdowa.

- Już ci mówiłam! - Anne była zła, miała dość zachowania Natashy. - Czy ty dasz mi w końcu spokój?! Zaufaj mi, choć odrobinę.

- To daj mi powody do zaufania. - odparła Wdowa, głosem całkowicie spokojnym, bez żadnych emocji. - Przybywasz tu, nie wiadomo skąd, ściągasz nam na głowę A.I.M., myszkujesz w laboratorium…Chcesz zaufania, to na nie zasłuż.

W tym momencie usłyszały metaliczny zgrzyt. W pokoju zaległa ciemność. Okna i drzwi zostały zablokowane.

- Na to już za późno. - szepnęła Anne.