Rozdział II

A oto i drugi rozdział opowiadania. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Nie chcę za dużo zdradzać, ale pojawi się rudowłosa piękność :D . Miłego czytania :)

- Nie pytam czy o niej słyszałeś – Clint schował teczkę z powrotem do torby. – Tylko czy wiesz, gdie ana? (Gdzie ona jest?)

- Nikto nie znajet (Tego nikt nie wie.) – odparł tamten.

- Vlad, ne delayte menya idiotom (nie rób ze mnie idioty) – Barton mówił spokojnie, ale jego ręka, ta, która trzymała odbezpieczony pistolet, lekko drgnęła. – Dobrze wiem, że znasz każdego, kogo mógłbym chcieć znaleźć w tym kraju. Nie zabywaj szto słucziłoś posliednij raz (Nie zapominaj, co się wydarzyło ostatnim razem.) – w jego głosie zabrzmiała groźba.

Niski mężczyzna cofnął się tak, że teraz opierał się plecami o drzwi.

- Zapomnic (Pamiętam.) – odparł. – Dobra, coś tam słyszałem. Że ma kryjówkę niedaleko starego centrum. Ale nic więcej nie wiem. – Vlad wydawał się lekko zdenerwowany.

Barton nie był pewien czy mężczyzna powiedział mu wszystko, ale doszedł do wniosku, że to mu wystarczy.

Ruszył w stronę drzwi. Vlad od razu je otworzył.

- W slieduszcij raz (Do następnego razu) – rzucił Clint i wyszedł.

Broń schował dopiero, gdy znalazł się na ulicy. Zaczynało świtać, ale ulice nadal były stosunkowo puste.

Barton potrzebował jakiegoś środka transportu, więc udał się do komisu z używanymi samochodami, który mijał po drodze z lotniska. Na szczęście był już otwarty. Wybrał jakiś nierzucający się w oczy samochód. Sprzedawca początkowo dziwnie na niego patrzył. Kupowanie samochodu o tej prze, to niecodzienne. Ale gdy Clint powiedział, że zapłaci gotówką, ten już o nic nie pytał.

Kilka minut później agent zaparkował w pobliżu Placu Maneżowego. Musiał znaleźć odpowiednie miejsce do obserwacji okolicy. W tej części miasta ruch już był spory. Znalezienie konkretnej kobiety wśród wiecznie śpieszącego się tłumu ludzi nie będzie łatwe, nawet dla niego. Zwłaszcza, jeśli ona nie chce być znaleziona.

Barton postanowił dostać się wyżej. Wyjął z bagażnika swoją torbę i ruszył w stronę jednej z pobliskich kamienic. Właściwie Moskwa była całkiem ładnym miastem, ale on nie przyjechał tu zwiedzać. Wszedł w zaułek między budynkami. Wyjął strzałę z liną i łuk. Niezauważony przez nikogo dostał się na dach. Z tej kamienicy nie miał dobrego widoku, więc przeszedł na sąsiedni budynek.  W końcu znalazł dogodne stanowisko, na którym nie był widoczny z ulicy, a sam bez problemu mógł obserwować cały plac.

***

Mijały godziny, ale ona się nie pojawiła. Około południa Barton uznał, że czas na kawę. Zszedł z dachu i udał się do pobliskiej kawiarni.

Właśnie z niej wychodził, z kawą w papierowym kubku w ręce, gdy ktoś na niego wpadł. Uderzenie nie było na tyle silne żeby Barton stracił równowagę, ale oblał się kawą.

- Izwienitie (Przepraszam) – usłyszał kobiecy głos.

Mamrocząc coś pod nosem i ciesząc się, że kawa nie była gorąca, Clint spojrzał na osobę stojącą przed nim. Ze zdziwienia całkowicie zapomniał o rozlanym napoju i mokrej koszulce. Przed nim stała, nieco zakłopotana - a tak przynajmniej mu się wydawało - Czarna Wdowa, a właściwie Natasha Romanoff.

- Ja placiu dla stirki (Zapłacę za pralnie) – zaoferowała.

Wyglądała i zachowywała się jak zwyczajna dziewczyna.

- Nie nużno (Nie trzeba) – odparł Clint, całkowicie naturalnie, miał taką nadzieję.

- Możet byc’ daże czaszka kofe abajdziotsa wam (To może chociaż postawię panu kawę?) – Barton nadal nie mógł uwierzyć, że ta miła dziewczyna jest wyrachowaną najemniczką, musiała być niezwykle utalentowaną aktorką.

- Niet, nie nużno (Nie, nie trzeba) – odparł.

Musiał jak najszybciej zakończyć tę rozmowę, zanim Natasha domyśli się, że jest agentem S.H.I.E.L.D., bo to, że Barton nie jest Rosjaninem, kobieta na pewno już wiedziała.

- Wy nie otsjuda? (Pan nie jest stąd?) – zapytała, jakby na potwierdzenie jego myśli.

- Net. (Nie) – odparł i tak nie było sensu kłamać. – Ja posieszciaju (Zwiedzam) – uśmiechnął się.

- Wy dołżny uwidiec’ sobor Wasilija Błażiennowo (Musi pan koniecznie zobaczyć Cerkiew Wasyla Błogosławionego) – powiedziała i odwzajemniła uśmiech.

- Spasibo za sowiet (Dziękuję za radę) – dopiero teraz poczuł mokrą koszulkę, nieprzyjemnie przyklejającą się do ciała.

- Nie za szto (Nie ma za co) – odparła – Izwienitie jeszcio raz za kofe. Da swidania (Jeszcze raz przepraszam za kawę. Do widzenia)

- Da swidania(Do widzenia)

Natasha odeszła. Clint wrzucił pusty kubek do kosza, wyjął z torby kurtkę i szybko ją włożył, żeby ukryć plamę po kawie. Ruszył za Czarną Wdową, pamiętając o tym żeby nie dać się jej zauważyć.

Oczywiście wiedziała, że ją śledzi. Nawet najlepiej wyszkolony szpieg nie byłby w stanie jej podejść, a on nie należał do najdyskretniejszych.

Zauważyła go jeszcze przed ich „przypadkowym” spotkaniu pod kawiarnią. Gdy szła ulicą dostrzegła tego mężczyznę w zaułku między budynkami, kiedy schodził z dachu. Jej szósty zmysł ją zaalarmował. Może to była lekka paranoja, ale coś jej mówiło, że on ją śledzi. Dyskretnie ruszyła za nim w stronę kawiarni, aby się przekonać, czy ma rację.

Potrąciła go specjalnie, aby mieć pretekst, chwilę z nim porozmawiać. Tak jak myślała mężczyzna miał amerykański akcent, który bardzo starał się ukryć. Nie dopiął torby podróżnej, więc od razu zauważyła broń. Ale ostatecznie przekonała się o tym, że to jej szukał, gdy na nią spojrzał. Jakby wygrał los na loterii. Tylko przez chwilę, zaraz się zreflektował. No i jeszcze ta najstarsza wymówka świata: „Tylko zwiedzam”.

Teraz szedł za nią. Myślał, że doprowadzi go do swojej kryjówki. I po części miał rację. Natasha nie chciała, żeby domyślił się, że ona już wie o tym, że ją śledzi. To ona dyktowała warunki. Niedaleko było pewne miejsce, do którego mogła go bez obaw zaprowadzić.

Wdowa weszła do jakiejś kamienicy. Barton został na zewnątrz. Gdy zobaczył, że Natasha otwiera okno na trzecim piętrze, wiedział już gdzie jest jej mieszkanie. Zajął pozycję na dachu budynku po drugiej stronie ulicy. Wyjął z torby łuk, ale mimo otwartego okna, nie miał dogodnej pozycji do strzału. Kobieta bardzo się pilnowała, jakby wiedziała, że on tam jest. Zawsze coś przesłaniało linię strzału.

***

Słońce już zaszło, a Barton nadal obserwował Natashę. Kobieta zamknęła i zasłoniła okno, uważając aby nie stać bezpośrednio przed nim.

Przez jakiś czas widział jej cień na zasłonie. Później chyba wyszła z pokoju, bo cień zniknął. Barton odłożył łuk, który do tej pory trzymał gotowy do strzału.

- Hej! – usłyszał za sobą znajomy głos.

Tak się zdziwił, że odwrócił się, zostawiając łuk tam gdzie go odłożył. Na dachu stała Natasha.

- Chyba wiszę ci kawę. – podała Bartonowi kubek, który trzymała. Mówiła po angielsku, bez cienia akcentu.

Clint nawet nie drgnął, za bardzo go zaskoczyła. Wdowa odstawiła kubek na bok.

- Posłuchaj mnie – zmieniła ton, tym razem rosyjski akcent był bardzo wyraźny. – Podejrzewam, że jesteś z S.H.I.E.L.D. Ostatnio wam coś zabrałam – Barton otworzył usta, aby coś powiedzieć, lecz nie dała mu na to szansy. – ale nie licz na to, że ci to oddam. Jeśli nie chcesz skończyć jak pozostali…

W tym momencie rozległ się krzyk. Barton spojrzał w stronę, z której dochodził. Gdy znów się odwrócił, Wdowy już nie było. Clint podbiegł do krawędzi dachu.

W zaułku, między kamienicami, zobaczył jakiegoś mężczyznę atakującego kobietę. W ułamku sekundy sięgnął po łuk, wyjął strzałę paraliżującą. Gdy znów spojrzał w dół, gotowy do strzału, dziewczyny nie było. Zobaczył za to Natashę, która stała nad obezwładnionym napastnikiem. Przycisnęła go butem do ziemi, aby nie mógł wstać. Coś do niego mówiła.

Barton zmienił strzałę. Wycelował wprost w kobietę.

Wdowa patrzyła na mężczyznę, którego przed chwilą pokonała.

Sama nie była święta, ale atakowanie bezbronnej dziewczyny… To facetowi nie ujdzie na sucho.

- Słuszajtie mienia wnimatielno… (posłuchaj mnie uważnie) – zaczęła, ale coś usłyszała.

Podniosła głowę. Przy krawędzi dachu stał agent S.H.I.E.L.D. Mierzył do niej z ŁUKU. Co to ma być? Średniowiecze? Natasha nie wiedziała o co chodzi, ale wolała nie ryzykować. Uniosła ręce w obronnym geście i powoli cofnęła się o kilka kroków. Uwolniony przez nią oprych uciekł tak szybko, jak mógł. A oni tak stali, patrząc na siebie.

„Jak mogłam być tak nieostrożna?” przemknęło kobiecie przez głowę.

Clint napiął cięciwę. To był łatwy strzał, wykonałby go z zamkniętymi oczami. Więc dlaczego było to takie trudne? Wystarczyło puścić cięciwę i rozkaz zostałby wykonany, a on wróciłby do Stanów. Ale nie mógł, ta kobieta nie zasługiwała na śmierć. Nie był pewien dlaczego – czy dlatego że pomogła tej dziewczynie? a może był jakiś inny powód? – lecz był pewien, że to błąd. Cała ta misja to błąd.

Opuścił łuk.

Natasha zaczęła uciekać, ale Barton nie mógł zostawić tak tej sprawy. Jak on nie ukończy misji, to wyślą kogoś innego. Musiał to załatwić inaczej. Wyjął strzałę z liną. W chwili gdy dotknął ziemi, nastąpił wybuch. Fala uderzeniowa przewróciła go na ziemię. Gdy się podniósł, zobaczył Wdowę. Kobieta leżała pod ścianą, na końcu zaułka. W tym momencie od strony ulicy nadbiegło kilku mężczyzn uzbrojonych w pistolety. Clint ruszył w stronę Natashy, po drodze wyjmując strzałę. W ułamku sekundy wystrzelił. Wszystko zasnuł gęsty zielony dym. Barton, korzystając z tej zasłony, wyciągnął Wdowę - która odzyskała już przytomność, ale była oszołomiona – na ulicę.

- Do metra! – krzyknęła Natasha.

Gdy ruszyli chodnikiem, Clintowi wydawało się, że dostrzegł znajomą postać w cieniu budynku, ale nie miał czasu się nad tym zastanowić.

Wsiedli do pierwszego pociągu i zajęli miejsca na końcu wagonu.

- Dlaczego mnie uratowałeś? – zapytała kobieta.

- Co? – zdziwił się Barton.

- Dlaczego mnie tam nie zostawiłeś? – przyglądała się mu z nieodgadnionym wyrazem twarzy.