Rozdział III

Na blogu jest już ponad 200 komentarzy, więc postanowiłam dodać jeszcze jeden rozdział w tym tygodniu, specjalnie dla moich stałych czytelników, zwłaszcza, że w zeszły weekend nie było :) Zapraszam do czytania.

Steve zjechał na dół. Tony zezwolił mu na wejście do sektora γ, więc wystarczyło, że przyłożył dłoń do skanera odcisków palców i drzwi się otworzyły.
Thor miotał się po celi. Wyglądał na mniej wściekłego niż jeszcze godzinę temu, ale nadal był wyraźnie zdenerwowany. Gdy zobaczył Kapitana, zatrzymał się w pół kroku.
- Wypuść mnie stąd! - zagrzmiał.
- Najpierw wyjaśnij mi, dlaczego zaatakowałeś Tony'ego? - Steve stanął naprzeciwko celi.
- Powinienem był go zabić! - Gromowładny uderzył pięścią w ścianę z taką siłą, że wszystko zadrżało. - Gdybyście się nie wtrącali, zapewne bym to zrobił.
- Thor, uspokój się. - Kapitan mówił dobitnie, ale spokojnie. - Co on zrobił?
- Co... - jego głos się załamał. Thor odwrócił się od Steve'a. Ten cierpliwie czekał, aż Gromowładny znów się odezwie - Zabił Jane i porwał Katrinę - mówił tak cicho, że Kapitan ledwie mógł go usłyszeć.
- To niemożliwe - powiedział Steve - To nie może być prawda, Thor. To jakaś pomyłka.
- Nie! - krzyknął Gromowładny, odwracając się - To był on - cisnął czymś w ścianę celi.
Steve spojrzał na złoto-czerwony kawałek metalu, który odbił się od szyby (choć to właściwie nie było szkło, tylko stworzony przez Tony'ego i Bruce'a specjalny polimer o niezwykłej wytrzymałości) i leżał teraz na środku celi.
- Czy to jest... - zaczął Kapitan.
- Fragment zbroi Iron Mana - przerwał mu Thor.  - To on to zrobił! - zagrzmiał bóg piorunów, Steve nie cofnął się nawet o krok. - Odebrał mi rodzinę.
- Pomyśl chwilę - powiedział. - Czy Tony mógłby zrobić coś takiego?

- Jasne, że bym nie mógł! - Tony zerwał się z kanapy. - Ktoś mnie wrabia!
- Sir?  - odezwał się J.A.R.V.I.S.
- Co jest? - zapytał mężczyzna, spoglądając znów na ekran telewizora, który nie pokazywał już niczego.
- Pewna kobieta, zidentyfikowana jako Lady Sif, żąda wpuszczenia jej do wieży. - oznajmił elektroniczny głos.
- Pokaż obraz z kamery przy wejściu. - powiedział.
„Czy dzisiaj wszystko musi dziać się jednocześnie?” pomyślał spoglądając na telewizor, który ukazywał teraz zdenerwowaną Asgardkę.
- Po co tu przyszłaś? – zapytał Tony, a J.A.R.V.I.S. przekazał jego słowa.
Sif rozejrzała się, szukając źródła dźwięku. Ten świat był dla niej zupełnie nowy. Odwiedziła go może raz, czy dwa i nie znała się na ludzkich zwyczajach. W końcu, lekko zmieszana, zwróciła się do powietrza.
- Szukam Thora Odinsona – powiedziała. – Gdzie jesteś? – rozglądała się dookoła, znów szukając swojego rozmówcy.
- Wejdź do środka i zaczekaj na mnie. – odparł Stark.
Drzwi same się otworzyły. Kobieta niepewnie weszła do budynku. Nie była tchórzem, ale czuła się nieswojo w nieznanych sytuacjach. Cały czas trzymała w ręce miecz, gotowa odeprzeć ewentualny atak.
Tony ruszył do windy. Chwilę później był już na dole. Cały czas zastanawiał się skąd się tu wzięła to Asgardka i co jej powie. Nie mógł na „dzień dobry” wyskoczyć z tekstem w stylu „Hej! Zamknęliśmy Thora w celi, bo próbował mnie zabić” To mogłoby się źle dla niego skończyć. Musiał tę informacje jakoś delikatniej jej przekazać. Z resztą może najpierw dobrze by było dowiedzieć się, czego ona chce? Poco szuka Thora, skoro od przeszło dwóch lat nikt z Asgardu nie zjawił się na Ziemi.

Gdy Stark wyszedł z windy, zobaczył Sif stojącą na środku ogromnego hallu głównego AvengersTower i rozglądającą się ciekawie dookoła. Mężczyzna do niej podszedł.

- Kim jesteś? Gdzie książę Asgardu? – zapytała od razu kobieta.

- Nazywam się Tony Stark – przedstawił się. – A jeśli chodzi o Thora, to dłuższa historia. Chodźmy na górę. – mężczyzna ruszył w stronę windy.

- Ja muszę go niezwłocznie odnaleźć! – zawołała Sif, nie ruszając się z miejsca.

- Chodź ze mną, a wszystko ci wyjaśnię. – odparł Tony, odwracając się do niej.

Asgardka w końcu weszła do windy.

- Co to za dziwna komnata? – zapytała, gdy drzwi windy zamknęły się za nimi.

- Musimy dostać się na górę, a to nas tam zabierze. – wyjaśnił mężczyzna. – Salon. – rzucił do J.A.R.V.I.S.a.

Tony nie wytrzyma z drugim Asgardczykiem, który co chwila będzie pytał o najprostsze rzeczy, tak jak Thor. Choć ten w tej chwili znał prawie wszystkie „dziwne” ziemskie urządzenia i zwyczaje, głównie dzięki Jane.

Na szczęście winda już się zatrzymała. Weszli do salonu. Sif od razu się po nim rozejrzała.

- Gdzie Thor? – Zapytała, widząc, że w pomieszczeniu nikogo nie ma.

- To dłuższa historia. – powtórzył Stark podchodząc do barku. – Napijesz się czegoś? – zapytał, nalewając sobie Whisky.

- Nie ma czasu do stracenia, Tony Starku. – kobieta była zdenerwowana, podeszła do Tony’ego i wytrąciła mu szklankę z ręki, która roztrzaskała się o podłogę, zalewając wszystko dookoła alkoholem.

- Hej! – krzyknął Tony. – Dlaczego to zrobiłaś?

- Posłuchaj mnie, śmiertelniku… - Sif złapała go za koszulkę, nie zwracając uwagi na szkło chrzęszczące pod jej butami. – Albo zaraz zabierzesz mnie do Thora, albo…

- Thora tu nie ma, jak widzisz. – przerwał jej Stark, celowo mijając się z prawdą. – Ale wezwę resztę Avengers, na pewno będziemy w stanie ci pomóc, tylko się uspokój.

- Thor mówił, że jesteście walecznymi wojownikami… - powiedziała puszczając Tony’ego.

„Gdzie jest Thor?” zastanawiała się kobieta „Czyżby Hajmdal wysłał mnie nie tam gdzie powinien?”

- I miał rację. – odezwał się Stark, odsuwając się od niej na bezpieczną odległość. - J.A.R.V.I.S. obudź resztę i wezwij ich do salonu.

- Tak jest, sir. – odparł komputer.

Sif rozglądała się po pokoju, szukając źródła głosu.

- Tylko uważaj na Bannera. – dodał szybko Stark. – Na razie nie potrzebuję tu Hulka.

- Do kogo mówisz, Tony Starku? – zapytała Asgardka.

- Do mojego komputera. – odparł, wiedząc, że ta odpowiedź nie zadowoli wojowniczki i sprowadzi kolejne pytania.

Nie pomylił się.

- Kim jest ten Komputer? – odezwała się od razu Sif. – Gdzie on jest?

Stark już miał jej coś odpowiedzieć, gdy drzwi windy otworzyły się. Do pokoju weszła Wdowa, miała na sobie T-shirt i dresy.

- Chyba ci mówiłam, że masz mnie nie budzić. – zaczęła narzekać od wejścia. – Mam nadzieję, że masz jakieś dobre wyjaśnienie, bo jeśli to tylko twój kolejny… - w tym momencie jej wzrok padł na stojącą obok Tony’ego postać. Jej strój mógł pochodzić tylko z jednego miejsca. – Kim jest twoja Asgardzka znajoma? – zapytała Natasha.

- Przedstawiam ci Lady Sif. – powiedział Stark. – Waleczną wojowniczkę i przyjaciółkę Thora.

- Aha – Wdowa podeszła do nich. – Co cię tu sprowadza? – zwróciła się do kobiety.

- Opowie nam wszystko, gdy przyjdą pozostali. – wtrącił się Stark, zanim Sif choćby zdążyła otworzyć usta.

- Pan Stark wzywa wszystkich do salonu. – obudził go głos J.A.R.V.I.S.a.

- Mógłbyś być ciszej? – jęknął Sokół zakrywając głowę poduszką.

- To bardzo ważne, proszę pana. – powtórzył komputer.

Sam jeszcze chwilę leżał, głowa potwornie go bolała, a światło z okien, które odsłonił J.A.R.V.I.S., raziło go w oczy. Miał okropnego kaca.

W końcu, gdy komputer po raz piąty powtórzył, że sprawa nie cierpi zwłoki, zwlekł się z łóżka. Wciągnął jeansy, wyjął z szafy jakiś T-shirt i ruszył do wyjścia.

Bruce już nie spał. Miał jakieś dziwne przeczucie, coś było nie tak, ale nie wiedział co. Od dłuższej chwili kręcił się po łóżku, bezskutecznie próbując zasnąć, ale to nic nie dawało. Gdy w końcu postanowił wstać, w pokoju rozległ się głos J.A.R.V.I.S.a.

- Doktorze Banner? – komputer mówił bardzo cicho.

Mężczyznę zawsze bawiło, gdy maszyna próbowała go obudzić. Tak jakby Banner nie używał budzika. Nagłe wyrwanie ze snu, nie sprawiało, że od razu zamieniał się w Hulka, ale gdy Tony się na coś uprze, to mu nie przemówisz do rozsądku. Tak więc gdy potrzebował go wcześnie rano lub w nocy, sam przychodził go obudzić albo wysyłał któregoś z Avengers.

Coś musiało się stać, skoro dzisiaj budził go J.A.R.V.I.S.

Dwie minuty później Bruce był już ubrany i wyszedł na korytarz, akurat w tej samej chwili gdy Sokół otworzył drzwi swojej sypialni.

- Wypuść mnie, Kapitanie! – zagrzmiał, po raz kolejny, Thor.

Steve nie był wstanie w żaden sposób do niego dotrzeć. O Starku można było powiedzieć wiele rzeczy: był arogancki, nie liczył się z nikim, zależało mu tylko na rozgłosie (choć ostatnio może trochę mniej), ale Kapitan nigdy by nie uwierzył, że Tony byłby zdolny do morderstwa. To wszystko nie trzymało się kupy. I niby jeszcze porwał Katrinę? Nie, nie, to niemożliwe. Bo gdzie ona by teraz była?

Próbował to wytłumaczyć Thorowi, ale do niego nic nie docierało. Cały czas był wściekły i nie chciał słuchać. Steve mu się nie dziwił. W takiej sytuacji on także straciłby nad sobą kontrolę. To musiało być okropne dla Gromowładnego i nie mógł go winić, że gdy znalazł dowód, to chciał się zemścić.

Po kolejnym uderzeniu w przejrzystą ścianę celi i krzykach Thora, że ma go natychmiast wypuścić, Kapitan uznał, że powtarzanie po raz kolejny, że Tony nie mógł tego zrobić jest bezcelowe. Bez słowa odwrócił się i ruszył w stronę drzwi.

- Kapitanie – odezwał się nagle J.A.R.V.I.S., zatrzymując go w pół kroku. – Pan Stark wzywa pilnie wszystkich Avengers do salonu.

- Przyjąłem, J.A.R.V.I.S. – odparł Steve. – Już idę. – opuścił sektor γ.

Wdowa spojrzała na podłogę za barkiem Tony’ego.

- Co tu się stało? – zapytała, wskazując na potłuczone szkło.

- Upuściłem szklankę. – odparł Tony, który teraz siedział na fotelu. Obok niego, na kanapie, miejsce zajęła Sif.

Wdowa wiedziała, że Stark kłamie, ale zanim zdążyła mu to wytknąć, do salonu weszli Sam i Bruce.

- Co się stało? – zapytał naukowiec.

Sokół, bez słowa go wyminął i usiadł na podłodze w najciemniejszej części salonu.

- Kac-gigant? – rzucił w jego stronę Stark.

- I to jaki – jęknął Sam. – Pierwszy i ostatni raz.

Tony tylko się uśmiechnął. Wstał z fotela i podszedł do Bruce’a.

Zanim zdążył odpowiedzieć na jego pytanie, drzwi windy znów się otworzyły i do środka wszedł Kapitan.

- No to tera jesteśmy wszyscy. – powiedział Tony, wracając do kanapy. – Przedstawiam wam Lady Sif, z Asgardu.

- Tak naprawdę poszukuję Thora – powiedziała kobieta, wstając. – Ale skoro go tu nie ma… - Kapitan i Wdowa popatrzyli wymownie po sobie, ale oboje uznali, że Tony wiedział co robi, okłamując Asgardkę. – Potrzebuję pomocy. Asgard został podbity.