Rozdział IV

Zapraszam na kolejny rozdział. Mam nadzieję, że trochę się wyjaśni :) Miłego czytania.

- Przez kogo? – zapytał Tony.

- Jak do tego doszło? – odezwał się Kapitan.

Banner nawet się nie poruszył, ale słuchał uważnie całej tej wymiany zdań. Sokół tylko uniósł głowę. Wdowa, która jak zwykle siedziała na barku, obserwowała całą sytuację w salonie.

- Przez Lokiego. – odparła Sif.

Wszyscy jak na komendę na nią spojrzeli.

- Przecież on nie żyje. – powiedzieli niemal równocześnie Avengersi.

W innej sytuacji pewnie by ich to rozbawiło, ale teraz nikomu nie było do śmiechu. Wszyscy myśleli, że mają na zawsze z głowy tego pokręconego, ogarniętego manią wielkości Asgardczyka.

- Jak mu się to udało? – Wdowa jako pierwsza się otrząsnęła.

- To dłuższa historia. – odparła Sif, siadając na kanapie.

Banner zajął miejsce obok niej, a Stark i Steve wybrali fotele.

Gdy w Asgardzie sytuacja się uspokoiła po inwazji Mrocznych Elfów, Thor wrócił na Ziemię aby być ze swoją ukochaną. Wszystko zdawało się całkowicie normalne, a życie biegło swoim torem. Czwórka wojowników nie miała zbyt wielu zajęć, bo we wszystkich królestwach panował pokój. Któregoś dnia, gdy akurat wspólnie ucztowali, przybył do nich jeden z rycerzy z wiadomością od Hajmdala. Strażnik chciał się z nimi spotkać.

Osiodłali konie i ruszyli na Bifrost.

- Witaj Hajmdalu! – odezwał się Volstagg, gdy dotarli na miejsce. – Czy coś się stało?

- Owszem. – odparł strażnik. – Odkryłem coś, co zagraża całemu królestwu.

- A więc wyjaw nam to, natychmiast! – zniecierpliwiła się Sif. – Co zagraża Asgardowi?

 Mężczyzna sprawdził czy są sami. Gdy się upewnił, że nikt ich nie podsłuchuje, powiedział zupełnie spokojnie:

- Jego król.

- To zdrada! – krzyknęli wojownicy, dobywając mieczy.

Strażnik nie uniósł swojej broni, stał bez ruchu.

- Nie jestem zdrajcą. – był całkowicie opanowany. – Zdrajca zasiada na tronie…

Wojownicy spojrzeli na niego z niedowierzaniem, nie opuszczając mieczy.

- Wyjaśnij – odezwała się Fandral.

- Nie wiem kiedy, ani w jaki sposób, Loki przejął władzę. – powiedział Hajmdal.

Czwórka wojowników schowała broń, choć nadal nie wierzyli strażnikowi.

- Mówisz, że to Loki zasiada teraz na tronie? – zapytała Sif. Szczerze mówiąc, była bliska stwierdzeniu, że strażnik oszalał. – Wszakże Thor przekazał nam wiadomość o jego śmierci.

- Hajmdalu, to niemożliwe. – wtrącił Hogun. – Jeszcze dziś rano widziałem Wszechojca.

- Czyżbyście zapomnieli, że Loki jest mistrzem manipu… - nagle urwał, a jego wzrok stał się nieobecny, po chwili znów spojrzał na wojowników. – Idą tu. – powiedział. – Straże króla chcą nas pojmać.

Wojownicy odwrócili się w stronę pałacu.

- Dowiedział się, że wiem o jego oszustwie, więc wtrąci nas do lochu, jako zdrajców, a sam pozostanie na tronie. – odezwał się Hajmdal. – Będzie mógł rządzić Asgardem i nikt mu nie przeszkodzi.

W tym momencie na drugim końcu Bifrostu pojawili się uzbrojeni jeźdźcy.

- Nie dopuścimy do tego! – zawołał Volstagg.

Oddział straży przybocznej Odyna, zatrzymał się tuż przed nimi. Jeden z rycerzy zsiadł z konia i podszedł bliżej.

- Lady Sif, Hajmdalu, Hogunie, Fandralu, Volstaggu mamy rozkaz was pojmać. – powiedział oficjalnym tonem.

- Z jakiego powodu? – zapytała wojowniczka.

- Z rozkazu Wszechojca. – odparł tamten.

Czwórka wojowników uniosła miecze, teraz już wiedzieli, że Hajmdal miał rację, to nie mógł być rozkaz Odyna. Strażnik mostu także dobył swojej broni.

W tym czasie pozostali rycerze zsiedli z koni.

- Nie chcecie podporządkować się rozkazowi króla?- zapytał dowódca straży.

Zanim ktokolwiek zdążył jeszcze coś powiedzieć, rozgorzała walka. Nie wiadomo kto zaczął.

Mimo, że Czwórka Wojowników należała do najlepszych w Asgardzie, niemal równie dobrze wyszkolonym rycerzom, mającym przewagę liczebną, udało się ich pokonać.

Bohaterowie Asgardu i jego strażnik zostali wtrąceni do lochu. Odebrano im broń i zamknięto w celi.

Hajmdal opowiedział im o tym jak wyczuł coś dziwnego w sali tronowej. Gdy tam zajrzał, przez chwilę widział na tronie Lokiego, zamiast Odyna. Był to tylko moment, ale strażnik był pewien, że Asgardem rządzi oszust.

Wojownicy bezskutecznie domagali się rozmowy z „Odynem”(mieli nadzieję, że uda im się ujawnić oszusta). Nie wiedzieli nawet za co „oficjalnie” zostali skazani, bo prawdziwym powodem zapewne było to, że Loki obawiał się, że odkryli jego manipulację.

Mijały kolejne dni, a oni wysłuchiwali coraz bardziej absurdalnych wersji ich „przewinienia”, które krążyły wśród strażników. Wojownicy próbowali im powiedzieć prawdę, ale kto słucha więźniów?

Tak więc czas płynął, a oni mieli coraz mniejszą nadzieję na odzyskanie wolności, oczywiście nie poddawali się, ale z lochów Asgardu po prostu nie dało się uciec (no chyba, że byłeś Przeklętym).

Któregoś dnia przyprowadzono kolejnych więźniów, ci jednak nie pochodzili z Asgardu.

- Hogunie, czy to nie twoi pobratymcy? – zapytał Volstagg.

- Nie jestem pewien. – odparł mężczyzna, którego Mdgardczycy zapewne nazwaliby Azjatą, spoglądając na nowoprzybyłych.

Nagle nowi więźniowie zaatakowali strażników. Wszystko zaczęło się dziać w jednej chwili. Do lochu wbiegli kolejni strażnicy, zabezpieczenia cel, z niewiadomego powodu, wyłączyły się. Więźniowie zaczęli przedzierać się w stronę wyjścia. Czwórka Wojowników i Hajmdal także skorzystali z okazji. Normalnie pomagaliby opanować bunt, ale teraz nic nie było normalne. Poza tym nie wiedzieli kto został słusznie skazany, a kogo zamknięto przez kaprys Lokiego.

Wpadli w sam środek walczącego tłumu. Szybko zostali rozdzieleni. Lady Sif i Hajmdal byli już prawie przy wyjściu, gdy jeden ze strażników ranił kobietę w ramię. Zanim któreś z nich zdążyło coś zrobić, pojawił się drugi strażnik. Jednak ten zamiast ich zaatakować, ogłuszył tego pierwszego.

- Chodźcie za mną. – rzucił i ruszył przed siebie.

Sif i Hajmdal niewiele myśląc, poszli za nim. W całym tym zamieszaniu  udało im się wydostać. Gdy byli już woli, kobieta odwróciła się w stronę lochu.

- Musimy po nich wrócić. – powiedziała.

- Nie uda nam się to. – odparł strażnik, wciągając ich za jeden z filarów, aby patrol który właśnie przechodził obok ich nie zauważył. – Jeśli zaraz nie opuścicie Asgardu, znów zostaniecie uwięzieni.

- On ma rację. – odezwał się Hajmdal. – Potrzebujemy pomocy. Wiesz kogo trzeba sprowadzić.

- Oczywiście. – powiedziała kobieta, wyglądając zza kolumny, jednak szybko musiała z powrotem się schować, bo dostrzegła rycerzy. – Czyli musimy dostać się na Bifrost.

- Most jest strzeżony. – ostrzegł ich strażnik.

- Ilu? – od razu zapytała Sif.

- Nie wiem, ale we dwójkę nie dacie im rady. – odparł rycerz.

- Damy. – uśmiechnęła się wojowniczka. – Tylko potrzebujemy broni.

- Mam tylko to. – mężczyzna podał im miecz i sztylet.

- Na razie wystarczy. – powiedział Hajmdal. – Nadchodzą dwaj strażnicy.

Wojowniczka skinęła głową. Gdy rycerze przechodzili koło ich kryjówki, bez trudu ich obezwładnili i zabrali im broń.

- Nie mogę z wami iść. – odezwał się strażnik.

Nie było czasu na żadne pytania.

- Dziękujemy za twą pomoc. – powiedziała Sif i razem z Hajmdalem ruszyli w stronę Tęczowego Mostu.

Przejścia międzywymiarowego strzegło sześciu strażników. Uciekinierzy myśleli, że będzie gorzej. Gdy tylko zbliżyli się do końca mostu, cały oddział wyszedł im „na spotkanie”. Byli lepiej uzbrojeni od zbiegłych więźniów.

- To niezbyt sprawiedliwe… - odezwała się Sif, gdy stanęli naprzeciwko siebie. – dla was.

- Poddajcie się – powiedział dowódca, ignorując wypowiedź kobiety.

- Przepuśćcie nas. – zażądał Hajmdal.

Rycerze tylko się zaśmiali.

- Nigdy! – krzyknął dowódca. – Brać ich!

Strażnicy ruszyli do ataku. Sif i Hajmdal nie mieli zamiaru nikogo zabijać, przecież ci ludzie wykonywali tylko swoje zadanie. Jednak musieli się dostać do portalu, więc obezwładnili rycerzy. Wojowniczka powaliła trzech. Pozostali walczyli z Hajmdalem. Mężczyzna pokonał dwóch, trzeciemu udało się uciec.

- Mówiłam, że to niesprawiedliwe… - rzuciła Sif, przechodząc między nieprzytomnymi rycerzami. Strażnik mostu szedł za nią.

- Jeden zdołał uciec. – odezwał się mężczyzna, gdy byli już w środku.

- Mamy niewiele czasu. – odparła kobieta, rozglądając się po pomieszczeniu. – Zaraz wezwie kolejny oddział.

Hajmdal wyminął ją i sięgnął po coś, co leżało na podeście.

- Tu jest – powiedział pokazując miecz.

W tym momencie usłyszeli tętent końskich kopyt.

- Nadciągają. – odezwał się strażnik, otwierając most. – Idź pierwsza, ruszę za tobą.

Kobieta skinęła głową. Zanim jeszcze się teleportowała, usłyszała rycerzy, zatrzymujących się na końcu mostu. Nie mogła nic zrobić, bo Bifrost przeniósł ją.

Sif wylądowała w jakimś lesie, ale to nie był zwykły las. Gdy spojrzała w górę, ponad drzewami dostrzegła, wysoką pod niebo, wieżę. To zapewne była ta sama budowla, o której tyle razy opowiadał Thor, po pojmani Lokiego i powrocie do Asgardu. Prawdopodobnie tam będzie mogła go odnaleźć. Ruszyła w stronę budynku.

- I tak właśnie tu trafiłam. – zakończyła swoją opowieść Sif.

Avengersi uważnie jej słuchali. Nie mogli w to wszystko uwierzyć. Jakim cudem Lokiem udało się oszukać całą planetę?

- Czyli Loki siedzi na tronie Asgardu już od jakiś dwóch lat i nikt, oprócz Hajmdala, nie domyślił się tego? – odezwała się po chwili Natasha.

- Dwa lata… - powtórzyła w zamyśleniu Asgardka. – Minęły już dwa lata? – ale zanim ktokolwiek zdążył jej odpowiedzieć, otrząsnęła się. – Nie wiem czy ktokolwiek wie o tym. Dlatego muszę ukazać Asgardczykom oszustwo Lokiego. Miałam nadzieję, że Thor pomoże mi w tym, ale skoro go tu nie ma…

- Właściwie… - przerwał jej Tony, który zaczął wszystko rozumieć. Bóg kłamstw musiał planować atak na Ziemię, dlatego odstawił tę szopkę u Thora i zrzucił całą winę na Starka. Chciał skłócić Avengers, może miał nawet nadzieję, że pozabijają się nawzajem. Wtedy nikt by mu nie przeszkodził w podbiciu świata. – Thor jest w wieży.

Sif zerwała się z miejsca i podeszła do Tony’ego. Podniosła mężczyznę z fotela za koszulę.

- Jak śmiałeś mnie okłamać! – krzyknęła, unosząc go kilka centymetrów nad podłogę.

Tony próbował się uwolnić, jednak chwyt kobiety był zbyt mocny. Wszyscy Avengersi ruszyli w ich stronę.

- Uspokój się – wykrztusił Stark.

- Sif, puść go. – odezwał się Kapitan, który teraz stał koło kobiety. – Nie ma teraz na to czasu. – Asgardka spojrzała na niego, rozluźniła uścisk i Tony znów stanął na ziemi. – Zajmijmy się lepiej sprawą Asgardu.

- Masz rację, Stevie Rogersie. – powiedziała Sif, sięgając po miecz, który zostawiła na kanapie. – Prowadź więc do księcia Asgardu.