Rozdział VI

Witajcie. Oto nowy rozdział. Trochę spóźniony, bo pół soboty byłam na konkursie z pierwszej pomocy. Więc już nie przedłużam i zapraszam do czytania :)

Loki był wściekły. Miotał się, pod postacią Odyna, po pustej sali tronowej.

Sif uciekła. Jak mogło do tego dojść? To nie miało prawa się wydarzyć! Ona wie, że to Loki rządzi Asgardem, a jeśli uda jej się kogoś do tego przekonać, to misterny plan boga kłamstw może runąć.

Loki opadł na tron. Musiał szybko znaleźć Sif i znów ją uwięzić, albo… W tym momencie rozległo się pukanie.

- Wejść! – zagrzmiał bóg kłamstw, głosem Odyna.

Drzwi otworzyły się i do komnaty wszedł dowódca straży. Ukłonił się przed Lokim.

- Panie, Sif opuściła Asgard. – oznajmił.

„Odyn” zerwał się z miejsca.

- Jak mogłeś do tego dopuścić?! – uniósł się.

Był naprawdę wściekły. Co innego ściganie jej po królestwie, a co innego szukanie po całym wszechświecie.

Loki domyślił się gdzie ją znajdzie, ale nie miał zamiaru wysyłać tam oddziału z Asgardu, bo to mogłoby jeszcze bardziej narazić jego plany na niepowodzenie.

- … Hajmdala udało nam się pojmać – strażnik coś mówił, ale bóg kłamstw był zbyt zajęty szukaniem najlepszego rozwiązania tej sytuacji.

- Tym razem dopilnuj, aby nie uciekł. – zaznaczył Loki.

- Tak, panie. – odparł strażnik.

- Możesz odejść. – „Odyn” znów usiadł na tronie.

Musiał się upewnić, czy jego przypuszczenia są prawdziwe i czy ze strony Sif istnieje dla niego realne zagrożenie. Więc gdy tylko dowódca straży odpuścił salę tronową, Loki podszedł do drzwi, zamknął je i zabezpieczył zaklęciem. Teraz nikt nie mógł mu przeszkadzać.

Bóg kłamstw wrócił do swojej prawdziwej postaci. Musiał być wyjątkowo skupiony, aby zrobić to co zaplanował, a utrzymywanie czaru maskującego bardzo go rozpraszało.

Usiadł na tronie i spróbował odnaleźć Sif. Może nie miał takich zdolności jak Hajmdal, ale jeśli się skoncentrował, mógł odnaleźć konkretną osobę, zobaczyć gdzie jest i co robi. Było to trudne i wymagało dużej mocy, ale nie było niemożliwe. Nie dla niego. Zwłaszcza gdy wiedział gdzie szukać, a Sif mogła udać się tylko do Midgardu. Do Thora.

Loki przymknął oczy i wytężył umysł. Po chwili zobaczył Sif rozmawiającą z Thorem, ale nie rozpoznał miejsca, w którym się znajdowali. Dostrzegł tylko, że w pomieszczeniu znajdowały się jeszcze jakieś inne osoby. Wtedy znów spojrzał na Gromowładnego. O mały włos nie zerwał połączenia, gdy zobaczył, że Thor jest zamknięty w celi (takiej jak ta, w której uwięzili Lokiego, kiedy ostatnio był na Ziemi).

Takiego obrotu sytuacji się nie spodziewał, ale był dla niego bardzo korzystny. Niestety, gdy Sif powie im, że on, Loki, żyje, szybko domyślą się, że to wszystko jego sprawka. Wtedy uwolnią Thora, a ten zapewne będzie chciał pomścić śmierć ukochanej.

„Tyle, że tu i tak się nie dostanie” pomyślał bóg kłamstw „Bifrost zamknięty, Tesseract w Asgardzie, a on nie wie gdzie szukać przejść.” Uśmiechnął się na tę myśl.

Ale i tak musiał wymyślić jakiś nowy sposób na pozbycie się Avengers. Teraz już wiedział, że go w tym nie wyręczą i nawet on nie jest w stanie ich aż tak bardzo skłóć…

Ktoś dotknął jego ramienia, co go na tyle zdziwiło, że nie zdołał utrzymać połączenia. Sif i Thor zniknęli.

Loki otworzył oczy i ze złością odwrócił się do osoby stojącej za nim.

Gdy zobaczył, kto to, poczuł mieszaninę ulgi i złości. Na szczęście, to nie żaden ze strażników, to by się mogło źle skończyć, zważywszy, że bóg kłamstw był w swojej prawdziwej postaci.

- Miałaś tu nie przychodzić – zwrócił się do osoby, stojącej teraz obok tronu.

Była to piękna kobieta o długich prostych włosach lśniących niczym skrzydła kruka. Wyglądała niczym czarny anioł zemsty. Przynajmniej gdy stała bokiem. Prawy profil twarzy… To nie była twarz tylko czaszka. Zamiast oka o niesamowicie czarnej tęczówce, ział pusty oczodół, przerażający swą ciemnością na tle jasnej kości. Miała na sobie czarny płaszcz, z jednej strony jakby skórzany, z drugiej – pokryty piórami. Loki dobrze wiedział, że nie było to okrycie, tylko złożone skrzydła. Gdy kobieta je rozłożyła, ujrzał zwiewną, czarną suknię okrywającą jej ciało, z jednej strony poszarpaną, jakby kobieta musiała po drodze stoczyć jakąś bitwę. Była niezwykle piękna, mimo, że w połowie była szkieletem.

- Wiem o tym. – jej głos był cichy i miękki. – Ale tak dawno cię nie widziałam. – wyciągnęła lewą dłoń i delikatnie pogłaskała policzek boga kłamstw.

- Przestań. – Loki złapał ją za przegub i odsunął od siebie. – Nie tutaj i nie teraz.

Wygięła usta w dziwnym grymasie: żalu, pomieszanego ze złością. Złożyła skrzydła i odsunęła się o krok.

- Po co przyszłaś, Hel? – zapytał Loki. – Bo chyba nie tylko dlatego, że się stęskniłaś?

Kobieta spiorunowała go wzrokiem.

- Uważasz mnie za głupią? – zapytała ostro. – Myślisz, że dałabym się na tyle ponieść emocjom, żeby tu przychodzić? I narażałabym cały nasz misterny plan, dla własnego kaprysu?

Loki nie lubił tych jej wahań nastroju, ale dobrze wiedział, że zarówno ona jaki i jej charakter mają dwa oblicza. Raz potrafiła być całkowicie opanowana i… urocza, choć nadal przebiegła i sprytna. Innym razem wybuchała niepohamowaną złością, a jej gniew mógł kosztować życie każdego, kto był na tyle nierozważny, aby wyprowadzić ją z równowagi.

- Oczywiście, że nie jesteś głupia. – odezwał się bóg kłamstw, wstając z tronu. – Ale powiedz, co cię tu sprowadza, bo przerwałaś mi coś naprawdę ważnego.

- Kiedy to zrobisz? – Hel przeszła od razu do rzeczy. – Kiedy będziemy mogli cieszyć się zwycięstwem?

- To nie jest takie proste. – Loki gwałtownie się od niej odwrócił. – Jeśli nie pokonamy Avengers, to nie uda nam się podbić Ziemi. Ostatnim razem…

- Ostatnim razem po swej stronie miałeś zaledwie Chitauri. – przerwała mu kobieta. – Moje Istoty Cienia są od nich znacznie potężniejsze i inteligentniejsze. Jeśli zrobisz to, co obiecałeś, bez trudu pokonają tych twoich Avengers.

- Nie lekceważ ich. – Loki spojrzał wprost na nią. – Może są tylko śmiertelnikami, w większości, ale potrafią być naprawdę… uciążliwi. Mogą pokrzyżować nasze plany.

- A więc, co zamierzasz zrobić? – Hel do niego podeszła.

- Sama zobaczysz. – bóg kłamstw machnął ręką.

Przed nimi pojawiło się duże lustro w złotej ramie. Zamiast swoich odbić, Loki i Hel zobaczyli Thora zamkniętego w celi. Bóg oszustw celowo nie pokazał jej całej sceny. Po chwili wszystko zniknęło, a lustro znów było tylko lustrem.

- Widzisz? – Loki spojrzał na swoją towarzyszkę.

- Kto go uwięził? – zdziwiła się kobieta.

- Pozostali Avengers. – odparł bóg kłamstw. – Drużyna się rozpada. Już wkrótce nic po niej nie pozostanie, a wtedy nikt nas nie powstrzyma.

- Wtedy zaatakujemy? – Hel poważnie na niego spojrzała.

- Tak. – odparł.

- Pamiętaj, że nie znoszę kłamstw. – kobieta odwróciła się i zniknęła, tak samo nagle jak się pojawiła.

„To źle sobie dobrałaś sprzymierzeńca.” pomyślał Loki siadając na tronie.

Znów odnalazł Sif. Gdy nie musiał komuś pokazywać wizji, nie potrzebował lustra.

Wojowniczka była teraz na jakimś dachu. Choć budynek zmienił się odkąd Loki widział go ostatnim razem, bez trudu go rozpoznał. Wieża Starka.

Na dachu stała Sif z pozostałymi Avengersami, także z Thorem…

Na ten widok w Lokim zawrzała wściekłość. Spowodowana z jednej strony tym, że jego plan został zniweczony, a z drugiej, bo nic nie mógł na to poradzić.

W tym momencie coś zwróciło jego uwagę.

„- Czyli chcesz otworzyć portal, podobny do tego, wytworzonego przez Tesseract?” Kapitan Ameryka zwracał się do Iron Mana.

„A więc ten głupi śmiertelnik myśli, że uda mu się odkryć drogę do Asgardu?” pomyślał bóg kłamstw. „Można by to wykorzystać.” Loki wpadł na pewien pomysł.

Stark sam nigdy nie otworzy portalu, ale gdyby mu pomóc…

Po bezprawnym wtargnięciu do Asgardu, Avengersi staliby się wrogami królestwa, a rycerze by się z nimi rozprawili.

Loki uśmiechnął się.

Musiał jeszcze coś zrobić, a potem dyskretnie wyręczy Starka w jego przedsięwzięciu.

Przyjął postać Odyna. Podszedł do drzwi, zdjął z nich zaklęcie zabezpieczające i ruszył złotym korytarzem przez pałac. Jego myśli zaprzątał nowy plan. Zastanawiał się jak wcielić go w życie. Wystarczyłoby tylko naprowadzić Starka, na któreś z istniejących przejść…

Loki skręcił za róg korytarza i otworzył pierwsze drzwi po lewej. Wszedł do pokoju, zupełnie innego od pozostałych pomieszczeń w pałacu. Była to zwyczajna, midgardzka sypialnia dziecięca.

Bóg kłamstw rozejrzał się po pokoju, w którym panował półmrok. Gdy zobaczył kobietę siedzącą na fotelu z dzieckiem na kolanach, podszedł do niej. Była to jedna z Istot Cienia. Przypominała postać ludzką, ale jakby stworzoną z gęstego, ciemnego dymu.

Kobieta spojrzała na niego. Jej oczy przypominały złote ogniki.

- Co cię tu sprowadza, panie? – zapytała, odkładając miseczkę z zupką, którą przed chwilą karmiła dziecko, na pobliski stolik. – Czy coś się stało?

- Nie, nic. – odparł Loki. – Chciałem się tylko upewnić, czy tu wszystko w porządku.

- Owszem. – kobieta wstała.

Nagle zniknęła. Ułamek sekundy później, znów się pojawiła, tym razem przy łóżeczku. Włożyła dziewczynę, którą cały czas trzymała na rękach, do środka.

Bóg kłamstw do nich podszedł.

- Nie rób tego. – zwrócił się do Istoty Cienia.

- Czego? – zdziwiła się.

- Nie podróżuj miedzy wymiarami razem z nią. – spojrzał na dziecko.

Katrina zaczęła się śmiać i wyciągnęła do niego rączki.

- Opka. – powiedziała i znów się zaśmiała.

- Nie rób tego więcej. – Loki zwrócił się do kobiety stojącej obok, odwrócił się i opuścił pokój. 

****************************************************************

A oto i Hel (obrazek mojego autorstwa :))